مى‌شود:) همگى نزد ما آمديد همان گونه كه نخستين بار شما را آفريديم، امّا شما گمان مى‌كرديد ما هرگز موعدى برايتان قرار نخواهيم داد». [1] پيام اين اوصاف الهى اين است كه ما بدانيم او از همه چيز و حتّى از اسرار درون ما كاملا آگاه است؛ اگر از خلق پنهان كنيم از خالق پنهان نخواهد بود و نيز بدانيم در اين جهان هر چه باشيم و به هر جا برسيم آخرين منزلگاه ما دادگاه عدل او است و به يقين، توجّه به اين اوصاف، اثر عميقى در باز داشتن از گناه و نافرمانى حق دارد.

در ادامه اين سخن باز براى تأكيد بر قدرت پروردگار و بازگشت همه موجودات زنده به سوى او مى‌فرمايد: «ناصيه (و زمام) اختيار هر جنبنده‌اى به دست تو است و بازگشت همه نفوس به سوى تو مى‌باشد». (بيدك ناصية كلّ دابّة، و إليك مصير كلّ نسمة).

با توجّه به اينكه «ناصية» به معناى موى پيش سر است و براى رام كردن و تسليم نمودن حيوانات موى پيش سر آنها را محكم مى‌گيرند، تعبير فوق به معناى تسليم همه جنبندگان در برابر اراده مطلقه پروردگار است.

تعبير به «كلّ نسمة» با توجّه به اين كه «نسمة» در اصل به معناى وزش ملايم نسيم است و سپس به روح موجودات زنده و خود آنها اطلاق شده، اشاره به اين مى‌باشد كه هر موجود زنده‌اى سرانجام به سوى تو باز مى‌گردد و در محضر عدل تو حاضر مى‌شود.

در هفت جمله پايانى اين بخش از خطبه، امام عليه السّلام مسأله عظمت قدرت و آفرينش خداوند و اهميّت نعمت‌هاى دنيا و آخرت را با تعبيراتى بسيار زيبا و گويا و رسا بيان فرموده است.

در پنج جمله نخست، در مورد عظمت خداوند و آفرينش او مى‌فرمايد:

[1] سوره كهف، آيه 48.