تعبير سخن مى‌گويد: «آفريدگان را براى رفع وحشت تنهايى نيافريدى و براى سود خود، آن‌ها را به كارى وانداشتى؛ هيچ كس از پنجه قدرت تو نمى‌تواند فرار كند و آن كس را كه بگيرى از حيطه قدرتت بيرون نمى‌رود؛ معصيت گنه‌كاران، از عظمت تو نمى‌كاهد و اطاعت مطيعان، بر حاكميّت تو نمى‌افزايد. آن كس كه از قضا و قدر تو به خشم آيد، نمى‌تواند فرمانت را برگرداند و آن كس كه از اوامر تو روى گرداند، از تو بى‌نياز نمى‌شود!».

(لم تخلق الخلق لوحشة، و لا استعملتهم لمنفعة، و لا يسبقك. من طلبت، و لا يفلتك‌ [1] من أخذت، و لا ينقص سلطانك من عصاك، و لا يزيد في ملكك من أطاعك، و لا يردّ أمرك من سخط قضاءك، و لا يستغني عنك من تولّى عن أمرك).

آرى؛ او از همگان بى‌نياز است و هر كمالى در عالم پيدا شود، منبع اصلى و بى‌پايانش نزد اوست و چيزى در برابر اراده او نمى‌تواند قد علم كند. بنابر اين اگر مخلوقاتى را آفريده، به خاطر نور افشانى و فيض بخشى است، نه به خاطر دفع وحشت تنهايى، يا جلب منفعت. نه عبادت عبادت كنندگان بر جلال او مى‌افزايد و نه اگر جمله كائنات كافر گردند، بر دامان كبريائيش گردى مى‌نشيند. آنها كه به او پشت كنند بى‌نياز از او نيستند و آنها كه بر قضاء و قدر او خرده گيرند، قادر به تغيير و تبديل آن نيستند.

امام عليه السّلام در ادامه اين سخن به پنج وصف ديگر از اوصاف جمال او اشاره كرده، مى‌فرمايد: «هر سرّى نزد تو آشكار است و هر پنهانى پيش تو حاضر. تو وجودى ابدى هستى كه زمان برايت نيست؛ و پايانى هستى كه جز بازگشت به سويت راهى‌

[1] «يفلت» از مادّه «افلات» به معناى رهايى يافتن ناگهانى، يا فرار كردن است و حديث معروف «عمر» كه در كتب شيعه و اهل سنّت آمده و «ابن منظور» در «لسان العرب» نيز در لغت «فلت» آن را نقل مى‌كند، از همين باب است. مى‌گويد: «إنّ بيعة أبي بكر كانت فلتة وقى اللّه شرّها؛ بيعت ابى بكر ناگهانى (و بدون مطالعه) بود، كه خداوند شرّ آن را برطرف ساخت. (و جنجال و درگيرى واقع نشد)».