فعل پروردگار به طرز بسيار جامع و جالبى ترسيم شده است.

نخست روى ده وصف از اوصاف كمال انگشت گذارده، مى‌فرمايد: «همه چيز در برابر او خاضع است و هر چيزى به وجود او قائم مى‌باشد! بى‌نياز كننده هر فقير، عزّت بخش هر فرد خوار و ذليل، نيروى هر ناتوان، و پناهگاه هر مصيبت رسيده است!». (كلّ شى‌ء خاشع له، و كلّ شي‌ء قائم به: غنى كلّ فقير، و عزّ كلّ ذليل، و قوّة كلّ ضعيف، و مفزع كلّ ملهوف).

اين شش وصف در حقيقت بازگشت به قدرت مطلقه پروردگار و وجود بى‌پايان و نامحدود او و نياز همه ممكنات مى‌كند.

«خاشع» از مادّه «خشوع» در اصل به معناى خضوع است؛ ولى مفهومى گسترده‌تر از آن دارد كه خضوع ظاهرى و باطنى و تشريعى و تكوينى را شامل مى‌شود.

بنابر اين، خشوع همه اشياء در برابر او، به معناى تسليم بودن در برابر خداوند و حاكميّت قوانين آفرينش بر آنهاست.

قائم بودن همه چيز به خداوند از اين جهت است كه او واجب الوجود است و غير او ممكن الوجود، و ممكن، وجودى وابسته به واجب است؛ همانند نور آفتاب كه به خورشيد وابسته است. غناى هر فقير و عزّت هر ذليل و قوّت هر ضعيف بودن نيز از همين جا سرچشمه مى‌گيرد؛ چرا كه ممكنات و مخلوقات، چيزى از خود ندارند؛ هر چه دارند از ناحيه اوست و هر كمالى نصيب آنها شود، پرتوى از آن كمال مطلق الهى است.

«ملهوف» از مادّه «لهف» در اصل به معناى غم و اندوه است كه به خاطر از دست دادن چيزى به انسان است مى‌دهد و گاه در مورد افرادى به كار مى‌رود كه مظلوم شده‌اند و فرياد استغاثه بر آورده‌اند و از آنجا كه قدرت ناچيز انسان‌ها به آنها اجازه نمى‌دهد كه به تمام خواسته‌هاى خود برسند و يا آنچه را دارند نگهدارى كنند،