اين خطبه داراى نكات بسيار آموزنده‌اى است و در مجموع داراى هشت بخش است:

بخش اوّل از قدرت عظيم پروردگار و ناتوانى مخلوقات در برابر او سخن مى‌گويد و نكات دقيقى را در اين زمينه ياد آور مى‌شود.

بخش دوّم از خلقت فرشتگان و بعضى از ويژگى‌هاى آنها بحث مى‌كند، كه اگر از اسرار غيب با خبر مى‌شدند مى‌دانستند عبادات مستمرّ و بى‌نظيرشان در برابر عظمت حق، بسيار ناچيز است.

بخش سوّم با ترسيمى از خانه آخرت و نعمت‌هاى بهشتى، از غفلت بندگان و رغبت آنها به دنياى مادّى و دور ماندن از دعوت انبيا سخن مى‌گويد.

بخش چهارم به سراغ حالت دلباختگان دنيا و آلودگان به معصيت در هنگام مرگ مى‌رود و در تعبيراتى بسيار مؤثّر و رسا وضع آنها را در آن حالت چنان ترسيم مى‌كند كه هر انسان غافلى را به تفكّر و بازنگرى در رفتار خويش وامى‌دارد.

در بخش پنجم و ششم پيرامون قيامت و مقدّمات روز رستاخيز و پرسش از اعمال انسان‌ها و سعادت مؤمنان نيكوكار و مجازات بدكاران سخن مى‌گويد و سرنوشت هر يك از اين دو گروه را با تعبيراتى بسيار مؤثّر شرح مى‌دهد.

در بخش هفتم از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله مخصوصا از زهد و بى‌اعتنايى آن حضرت نسبت به دنيا سخن مى‌گويد و او را به عنوان الگو و اسوه‌اى براى همه اهل ايمان معرّفى مى‌كند.

در بخش هشتم- كه آخرين بخش است- سخن از اهل بيت پيامبر و ياران و پيروان او دارد و در بيان بسيار كوتاهى عظمت مقام آنها را ترسيم مى‌فرمايد.