خطبه 109 [1] و من خطبة له عليه السّلام فى بيان قدرة اللّه و انفراده بالعظمة و أمر البعث‌

امام عليه السّلام اين خطبه را براى بيان قدرت خداوند و عظمت منحصر به فرد او و مسأله رستاخيز و قيامت ذكر فرموده است.

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه از خطبه‌هاى بسيار فصيح و بليغ و پر محتوا و با ارزش نهج البلاغه است كه به همين دليل نام «الزّهراء» (درخشنده) را بر آن گزارده‌اند و به گفته يكى از شارحان معروف نهج البلاغه، «ابن ابى الحديد»: «تأثير و جاذبه اين خطبه چنان است كه اگر آن را بر انسان بى‌ايمانى كه قيامت را با تمام قدرت نفى مى‌كند، بخوانند توان مقاومتش درهم مى‌شكند و دلش در وحشت فرو مى‌رود، و او را در مبانى فكرى خود متزلزل مى‌سازد، و وادار به تجديد نظر مى‌كند». [2]

[1] سند خطبه: در «مصادر نهج البلاغه» آمده است كه مرحوم «سيّد رضى» اين خطبه را به صورت گزينش از خطبه معروف به «الزهراء» گرفته است. از كسانى كه قبل از «سيّد رضى» مى‌زيسته‌اند و اين خطبه را در كتاب خود آورده‌اند «ابن عبد ربّه مالكى» در «عقد الفريد» است. «زمخشرى» و «آمدى»، بخش‌هايى از اين خطبه را بعينه ذكر كرده‌اند. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 235).

[2] شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، جلد 7، صفحه 202.