نستعينه من أمرنا على ما يكون).

بديهى است حمد و سپاس بر گذشته است و يارى طلبيدن براى آينده؛ و بندگان خالص و مخلص، در برخورد با حوادث گذشته و آينده چنين‌اند، كه يكى را سپاس مى‌گويند و براى ديگرى از پروردگار يارى مى‌طلبند.

در سومين و چهارمين جمله، مى‌فرمايد: «ما از او سلامت در دين مى‌طلبيم، آن گونه كه سلامت در بدن‌ها را تقاضا مى‌كنيم!» (و نسأله المعافاة في الأديان، كما نسأله المعافاة في الأبدان).

اين عبارت اشاره به نكته لطيفى است و آن اينكه اگر مردم به همان اندازه كه به عافيت و سلامت جسمانى اهميّت مى‌دهند، به سلامت دينشان اهميت مى‌دادند وضع خوبى داشتند. ولى افسوس! يك بيمارى مختصر جسمانى گاه انسان را به دنبال طبيبان متعدّد مى‌فرستد، در حالى كه به خاطر ده‌ها بيمارى خطرناك معنوى و اخلاقى و دينى، حتّى به دنبال يك طبيب هم نمى‌رود!!.

بعضى از «شارحان نهج البلاغه» اين سخن را از بعضى از متفكّران انسان شناس نقل كرده‌اند كه: «اگر يك صدم اشكهايى كه براى شكم‌هاى گرسنه و بدنهاى برهنه ريخته مى‌شود، براى ارواح گرسنه معرفت و برهنه از فضايل ريخته مى‌شد، هم گرسنگى‌ها و برهنگى‌هاى جسمانى از بين مى‌رفت و هم گرسنگى‌ها و برهنگى‌هاى روحى زايل مى‌گشت!». [1] اين نكته نيز قابل دقّت است كه ذكر «اديان» به صورت جمع، اشاره به دين باورى نفرات انسانهاست، نه اديان مختلف؛ همانگونه كه جمع آوردن «ابدان» به خاطر همين منظور است.

[1] شرح نهج البلاغه علّامه جعفرى، جلد 18، صفحه 9.