(و هرگز از عبادت خسته نمى‌شدند؛) گاهى پيشانى و گاه دو طرف صورت را (در پيشگاه خدا) به خاك مى‌نهادند، و از ترس رستاخيز، گويى بر شعله‌هاى آتش ايستاده بودند و آرام نداشتند. پيشانى آنها از سجده‌هاى طولانى پينه بسته بود (همچون زانوى گوسفند). هنگامى كه نام خدا برده مى‌شد، اشك از چشمانشان فرو مى‌ريخت، آن قدر كه گريبانشان‌تر مى‌گشت، و همچون درختى كه در روز طوفانى از شدّت تندباد به خود مى‌لرزد، از خوف عقاب و عشق به ثواب مى‌لرزيدند!

شرح و تفسير ياران واقعى پيامبر چنين بودند!

امام عليه السّلام در اين بخش- كه آخرين بخش خطبه است- به دو نكته مهم اشاره مى‌فرمايد: نخست، رهبرانى را كه هرگز گمراه نمى‌شوند به يارانش معرّفى مى‌كند، تا دست از دامن آنها برندارند و در پرتو آنان راه رستگارى را بيابند و ديگر، بخشى از صفات برجسته اصحاب خاص پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را به عنوان سرمشقى براى آنان بازگو مى‌كند تا به مضمون آيه شريفه‌ «وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ» [1] گام در جاى گام آنها نهند و فضايلى را كه از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله آموخته بودند، عملا به آنان منتقل سازند.

در قسمت اوّل مى‌فرمايد: «به اهل بيت پيامبرتان نگاه كنيد! از همان سو كه آنها گام برمى‌دارند، گام برداريد؛ و قدم در جاى قدمهاى آنها بگذاريد! (و بدانيد) آنها هرگز شما را از جاده هدايت بيرون نمى‌برند و به پستى و هلاكت نمى‌كشانند!».

(انظروا أهل بيت نبيّكم فالزموا سمتهم، و اتّبعوا أثرهم، فلن يخرجوكم من هدى، و لن يعيدوكم في ردى).

اين سخن، در واقع اشاره به همان حديث «ثقلين» است كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله در

[1] سوره توبه، آيه 100.