بخش سوم‌

يا أهل الكوفة، منيت منكم بثلاث و اثنتين: صمّ ذوو أسماع، و بكم ذوو كلام، و عمي ذوو أبصار، لا أحرار صدق عند اللّقاء، و لا إخوان ثقة عند البلاء! تربت أيديكم! يا أشباه الإبل غاب عنها رعاتها! كلّما جمعت من جانب تفرّقت من آخر، و اللّه لكأنّي بكم فيما إخالكم: أن لو حمس الوغى، و حمي الضّراب، قد انفرجتم عن ابن أبي طالب انفراج المرأة عن قبلها. و إنّي لعلى بيّنة من ربّي، و منهاج من نبيّي، و إنّى لعلى الطّريق الواضح ألقطه لقطا.

ترجمه‌

اى اهل كوفه من به سه چيز (كه در شما هست) و دو چيز (كه در شما نيست) مبتلا شده‌ام: حقايق را نمى‌شنويد، در حالى كه گوش داريد! سخن نمى‌گوييد، در حالى كه زبان تكلّم داريد! حقايق را نمى‌بينيد، در حالى كه چشم داريد! نه در هنگام نبرد، آزاد مردان صادقيد؛ و نه در آزمايش‌هاى سخت برادران قابل اعتماد؛ دستهايتان خاك‌آلود باد! (و بر خاك مذلّت بنشينيد) اى كسانى كه به شتران بى‌ساربانى مى‌مانيد كه هرگاه از يك سو جمعشان كنند، از سوى ديگر پراكنده مى‌شوند! به خدا سوگند! من درباره شما چنين گمان مى‌كنم كه اگر جنگ سختى روى دهد و آتش آن زبانه كشد، از اطراف فرزند ابو طالب جدا مى‌شويد، همانند جدا شدن زن (هنگام وضع حمل) از نوزاد خويش! ولى من نشانه روشن (بر حقّانيت‌