زمان مى‌گذارد و مى‌فرمايد: «من شما را براى جهاد با دشمن برانگيختم، امّا حركت نكرديد؛ به گوش شما خواندم، امّا نشنيديد؛ در آشكار و نهان شما را (براى جهاد) دعوت كردم، اجابت ننموديد؛ اندرزتان دادم، ولى نپذيرفتيد!» (استنفرتكم للجهاد فلم تنفروا، و أسمعتكم فلم تسمعوا، و دعوتكم سرّا و جهرا فلم تستجيبوا، و نصحت لكم فلم تقبلوا).

آيا لشكريان عراق خطر را مى‌ديدند و بر اثر سستى و تن پرورى به استقبال دشمن نمى‌رفتند؟ يا به راستى تصوّر مى‌كردند كه حكومت معاويه براى آنها مشكلى ايجاد نخواهد كرد؟ هر دو احتمال وجود دارد؛ اضافه بر بزدلى و اختلافات قبيلگى و جهل و نادانى.

سپس براى تحريك آنها، با جملات كوبنده‌اى- كه هر انسانى غير تمندى را به حركت در مى‌آورد- آنان را مخاطب ساخته، مى‌فرمايد: «آيا شما حاضرانى همچون غائبان هستيد؟ (كه سخنانم را نمى‌شنويد) و يا بردگان (ضعيف) در قيافه مالكان (سركش و قدرتمند)!». (أشهود كغيّاب، و عبيد كأرباب!).

«پيوسته حكمت‌هاى الهى را بر شما مى‌خوانم، از آن مى‌گريزيد؛ و با مواعظ بالغه و اندرزهاى رسا شما را موعظه مى‌كنم، پراكنده مى‌شويد؛ به مبارزه با ظالمان شما را ترغيب مى‌كنم، امّا هنوز سخنانم به آخر نرسيده مى‌بينم همچون «ايادى سبا» متفرّق مى‌شويد!» (أتلوا عليكم الحكم فتنفرون منها، و أعظكم بالموعظة البالغة فتتفرّقون عنها، و أحثّكم على جهاد أهل البغي فما آتي على آخر قولي حتّى أراكم متفرّقين أيادي سبا).

«أيادى سبا» (و به تعبير ديگر «مثل ايادى سبا») اشاره به ضرب المثلى است معروف در ميان عرب، براى گروهى كه به شدّت پراكنده مى‌شوند و اصل آن چنين است كه «سبا» مردى بود كه قبائل عرب «يمن» از او نشأت گرفتند؛ وى داراى ده‌