بخش اوّل‌

الحمد للّه الأوّل فلا شي‌ء قبله، و الآخر فلا شي‌ء بعده، و الظّاهر فلا شي‌ء فوقه، و الباطن فلا شي‌ء دونه.

ترجمه‌

ستايش مخصوص خداوندى است كه نخستين هستى است، و چيزى قبل از او نبوده است؛ و آخرين هستى است، و چيزى بعد از او نيست؛ او آشكار است، آن گونه كه آشكارتر از او چيزى نيست؛ و باطن و مخفى است، كه چيزى از او مخفى‌تر نتوان يافت.

شرح و تفسير آغاز و انجام او است!

همان گونه كه در بالا اشاره شد، در بخش اوّل اين خطبه، اشاره به بعضى از صفات پروردگار شده و عمدتا روى «اوّل» و «آخر» بودن خداوند و «ظاهر» و «باطن» بودن ذات پاكش، تكيه گرديده است: مى‌فرمايد: «ستايش مخصوص خداوندى است كه نخستين هستى است و چيزى قبل از او نبوده و آخرين هستى است و چيزى بعد از او نيست». (الحمد للّه الأوّل فلا شى‌ء قبله، و الآخر فلا شى‌ء بعده).

«او آشكار است، آن گونه كه آشكارتر از او چيزى نيست، و باطن و مخفى است، كه چيزى از او مخفى‌تر نتوان يافت». (و الظّاهر فلا شى‌ء فوقه، و الباطن فلا شى‌ء دونه).