به هر حال، اين بخش در واقع اشاره به چند نكته مهم دارد: نخست اينكه، سلسله پيامبران، تاريخ بشريّت را زير پوشش خود قرار داده و يكى بعد از ديگرى به وظيفه ارشاد بر مى‌خاستند و ديگر اينكه، همه آنها هدف واحدى را دنبال مى‌كردند و نكته سوم، اينكه همواره در صلب پدران، با فضيلت و ارحام مادران پاك پرورش يافتند.

مى‌فرمايد: «خداوند آنها را در برترين جايگاه، قرار داد و در بهترين مكان مستقر ساخت». (فاستودعهم في أفضل مستودع، و أقرّهم في خير مستقرّ).

سپس به شرح اين مجمل پرداخته، مى‌فرمايد: «پيوسته اصلاب با ارزش (پدران) آنها را به ارحام پاك (مادران) منتقل نمود» (تناسختهم‌ [1] كرائم الأصلاب إلى مطهّرات الأرحام).

در واقع «أفضل مستودع» همان صلب پدران با فضيلت است و «خير مستقرّ» همان ارحام مادران پاك دامن مى‌باشد.

سپس به استمرار رسالت انبيا و تداوم آن اشاره كرده، مى‌فرمايد: «هر زمان يكى از آنها بدرود حيات گفت، ديگرى براى پيشبرد آيين خدا به جاى او برخاست».

(كلّما مضى منهم سلف، قام منهم بدين اللّه خلف).

در حقيقت باغستان زندگى انسانها هيچ گاه از شجره طيّبه و درخت پربار وجود آنان خالى نمانده؛ و همواره انسانها از اين درختان پرثمر، كه به مصداق‌ «تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها» [2] نتايج وافر مى‌گرفتند و قوت جان و قوّت روان را از شاخه‌هاى پربار آن مى‌چيدند، و از اين بذرهاى اصلاح شده و درختان پرثمر بهره‌ها مى‌بردند.

مسأله پاكى پدران و مادران انبيا، مسأله مهمّى است كه در روايات اسلامى و

[1] «تناسخ» از مادّه «نسخ» در اصل به معناى زايل كردن و جا به جا نمودن چيزى است و در اينجا به معناى انتقال نطفه پدران به رحم مادران است.

[2] سوره ابراهيم، آيه 25.