در پايان روى سخنش را به همان گروه دنيا پرست و زيادت خواه و سياست باز كرده، مى‌فرمايد: «من براى شما وزير و مشاور باشم، بهتر از آن است كه امير و رهبر باشم». (و أنا لكم وزيرا، خير لكم منّي أميرا).

چرا كه اگر امير باشم شما هرگز نمى‌توانيد به خود كامگى‌ها و غصب حقوق محرومان ادامه دهيد، ولى در مشاورت با من بهره‌هايى از حق خواهيد برد، بى‌آنكه مسئول اعمال شما باشم.

تاريخ با صراحت مى‌گويد تمام پيش بينى‌هاى امام عليه السّلام در اين كلام شريف به وقوع پيوست. و بر خلاف آنچه برخى از كوته نظران مى‌انديشند، امام عليه السّلام كاملا از شرايط سخت دوران حكومت خود آگاه بود و تمام واكنش‌هاى مخالفان را پيش بينى مى‌كرد؛ هرگز غافلگير نشد و چيزى بر خلاف آنچه گفته بود روى نداد، ولى او پيرو مكتبى بود كه مى‌گفت: احياى ارزش‌ها، هر چند به قيمت قربانى شدن خود انسان باشد، بر هر چيز مقدّم است؛ نه مكتب‌هاى دنياى مادّى كه مى‌گويند: براى حفظ حكومت مى‌توان ارزش‌ها را قربانى كرد! او به گفته خود عمل كرد؛ حتّى حاضر نشد به برادرش «عقيل» سهم مختصرى، اضافه بر آنچه حقّ او بود، از بيت المال بدهد.

او بر خلاف خليفه پيشين، كمترين چيزى براى خود نياندوخت و روزى خطاب به مردم فرمود: «دخلت بلادكم بأشمالي هذه و رحلتي، و راحلتى، هاهي فإن أنا خرجت من بلادكم بغير ما دخلت فإنّني من الخائنين؛ من به سرزمين شما وارد شدم با اين لباس و اين اثاث مختصر و اين مركب؛ و اگر از سرزمين شما به غير از اين خارج شوم (و چيزى از بيت المال مسلمين را با خود ببرم)؛ از خائنانم!» [1] بر خلاف آنچه معمول سياستمداران امروز است، كه به هنگام انتخابات‌

[1] بحار الانوار، جلد 40، صفحه 325.