خطبه 90 [1] و من خطبة له عليه السّلام و تشتمل على قدم الخالق و عظم مخلوقاته، و يختمها بالوعظ

اين خطبه پيرامون ازلى بودن خداوند و عظمت مخلوقات او سخن مى‌گويد و آن را با موعظه و اندرز پايان مى‌بخشد.

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه داراى چهار بخش است با مفاهيمى كه در ارتباط با يكديگر است.

در بخش اوّل: ازلى بودن خداوند با تعبيرات بسيار گويا و زيبايى تشريح شده است.

در بخش دوم: سخن از احاطه علمى خداوند نسبت به بندگان و آگاهى او بر زوايا و خفاياى وجود انسان است.

در بخش سوم: دشمنان خدا را به مجازات‌هاى سخت تهديد، و دوستان و مطيعان و شاكران را به پاداش‌هاى عالى تشويق مى‌كند.

[1] سند خطبه: در «مصادر نهج البلاغه» قسمت عمده اين خطبه را از نويسنده «عيون الحكم و المواعظ» (على بن محمّد واسطى) نقل مى‌كند و در «غرر الحكم» تنها ذيل آن آمده است و هر دو نشان مى‌دهد كه از منبعى غير از «نهج البلاغه» گرفته‌اند و گر نه هر دو با متن «نهج البلاغه» هماهنگ مى‌شدند. «ابن اثير» در «نهايه» نيز به تفسير لغاتى از آن پرداخته كه نشان مى‌دهد آن را در اختيار داشته است (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 141).