«انعام» درباره گروهى از امّت‌هاى پيشين مى‌خوانيم: «وَ لكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ ما كانُوا يَعْمَلُونَ»، ليكن دل‌هاى آنها قساوت پيدا كرد و شيطان كارهايى را كه مى‌كردند براى آنان زينت داد» و در سوره «حجر» از قول خود شيطان مى‌خوانيم كه وقتى از درگاه خداوند مطرود شد و كمر به دشمنى فرزندان آدم و گمراه ساختن آنها بست، چنين گفت: «لَأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ إِلَّا عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ»، من (لذّات مادّى را) در زمين، در نظر آنها زينت مى‌دهم، همگى را گمراه خواهم ساخت مگر بندگان مخلصت را [1]».

اين تزيين شيطانى، از طرق مختلفى صورت مى‌گيرد: گاه از طريق آرزوهاى دور و دراز يا پندارهاى باطل! و گاه از طريق وسوسه لذّات زودگذر و شيرينى‌هاى ظاهرى كه در بعضى از گناهان وجود دارد، و دقيقا امتحان انسانها از همين جا شروع مى‌شود كه چگونه پرده‌هاى پندار و پيرايه آرزوهاى زودگذر را بدرند و به لذّت‌هاى ظاهرى- كه همانند عسل مسمومى، در كام روح انسان، شيرينى موقّتى ايجاد مى‌كند و آنگاه امعاى درون انسان را متلاشى مى‌سازد- اعتنا نكنند و در حقيقت خطر مهمّ گناهان و معاصى، همين تزيين‌هاى شيطانى و يا تزيين‌هاى نفس است.

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه در بعضى از آيات قرآن، تزيين اعمال به خدا نسبت داده شده است اينگونه آيات با آيات بالا چگونه سازگار است؟

پاسخ اين سؤال با توجّه به آيه چهار سوره «نمل» به خوبى روشن مى‌شود كه مى‌فرمايد: «إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ»، كسانى كه به آخرت ايمان ندارند اعمال (بد) آنها را براى آنان زينت مى‌دهيم به گونه‌اى كه سرگردان مى‌شوند».

[1] سوره حجر، آيات 39- 40.