شديد از سوى دشمن قرار گرفتند، به موسى عليه السّلام گفتند: «أُوذِينا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَأْتِيَنا وَ مِنْ بَعْدِ ما جِئْتَنا»، پيش از آن كه به سوى ما بيايى آزار ديديم و پس از آمدنت نيز آزار مى‌بينيم (كى اذيّت و آزار دشمن، تمام خواهد شد؟)» موسى در پاسخ گفت: «عَسى‌ رَبُّكُمْ أَنْ يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَ يَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ»، (عجله نكنيد) اميد است پروردگارتان دشمن شما را هلاك كند و شما را در زمين جانشين آنها سازد، سپس بنگرد چگونه عمل مى‌كنيد [1]».

بنابراين، هم در امّت اسلامى و هم در امّت‌هاى پيشين، اين سنّت الهى جارى بوده و ياران امام عليه السّلام نيز از اين سنّت مستثنى نيستند.

آرى! همه اينها درس عبرت است، ولى براى آنها كه چشم باز و گوش شنوا و قلب دانا دارند! لذا امام عليه السّلام در ادامه سخن مى‌فرمايد: «ولى نه هر كس كه مغز دارد انديشمند است، و نه هر صاحب گوشى شنوا، و نه هر صاحب چشمى بينا.» (و ما كلّ ذي قلب بلبيب، و لا كلّ ذي سمع بسميع، و لا كلّ ناظر ببصير).

صفحات تاريخ بشر پر از درس‌هاى عبرت است. دوران كوتاه عمر ما نيز- اگر درست بنگريم- مملوّ از اين درس‌ها است، بلكه در و ديوار عالم هستى را عبرت‌ها پوشانده است، ولى افسوس! آنان كه بايد ببينند و بشنوند و بخوانند و عبرت گيرند، اندكند و به همين دليل، در همان راههاى خطا گام مى‌نهند و به همان سرنوشت‌هاى شوم مبتلا مى‌گردند.

[1] سوره اعراف، آيه 129.