است. معمول عرب اين بوده است كه بسيارى از مسايل زندگى خود را به شتر تشبيه مى‌كرده‌اند كه نقش بسيار مهمّى در زندگى آنها داشته و اين گونه تشبيهات براى آنها گويا و دلنشين بوده است.

به هر حال، معمول افراد ظاهر بين و كم ظرفيّت اين است كه وقتى كسى را بر تخت قدرت سوار مى‌بينند كه در برهه‌اى از زمان مخالفان خود را كنار زده و دنيا به كامشان مى‌گردد، اين قدرت را طولانى يا جاودانى مى‌پندارند، در حالى كه هيچ كس جز خدا از آينده با خبر نيست و گمانه‌زنى‌ها درباره آينده، مخصوصا در مسايل سياسى كاملا بى‌اعتبار است، امّا «اولياء اللّه» كه علمشان از درياى علم پروردگار سرچشمه مى‌گيرد، مى‌توانند خبرهايى از آينده در اختيار مردم بگذارند و خبرى كه امام عليه السّلام در اين بخش از خطبه بيان فرموده، از آنها است، چنان كه در ادامه سخن مى‌فرمايد: «كسانى كه چنين گمان مى‌كنند دروغ مى‌گويند (و در اشتباهند).» (و كذب الظّانّ لذلك).

«چه اين كه سهم آنان از زندگى لذّت‌بخش، جرعه‌اى بيش نيست كه زمان كوتاهى آن را مى‌چشند، سپس (قبل از آن كه آن را فرو برند) به كلّى بيرون مى‌افكنند» (بل هي مجّة [1] من لذيذ العيش يتطعّمونها برهة، ثمّ يلفظونها جملة!).

اشاره به اين كه حكومت را تدريجا در اختيار مى‌گيرند و يكباره از دست مى‌دهند.

مى‌دانيم حكومت «بنى اميّه» بيش از «هشتاد سال» طول نكشيد- و به اصطلاح- لذّت‌بخش‌ترين آن، همان دوران چند ساله حكومت «معاويه» بعد از شهادت مولا «على عليه السّلام» و صلح با «امام حسن مجتبى عليه السّلام» بود كه چند سالى دنيا به كام او بود. بعد

[1] «مجّة» از مادّه «مجّ» (بر وزن حجّ) در اصل به معناى بيرون ريختن آب از دهان است و به عصاره انگور و مانند آن «مجاج» (بر وزن عقاب) مى‌گويند و به عسل نيز «مجاج النّحل» گفته مى‌شود و در اينجا اشاره به پيروزيهاى موقّتى است كه انسان آن را بدست مى‌آورد و به زودى از دست مى‌دهد.