جامعه گسترش پيدا مى‌كند و گاه با نشان دادن الگوهاى عملى، و على عليه السّلام در هر دو زمينه، نمونه كامل اين معنا بود و كتب تواريخ و نهج البلاغه، پر است از سيره‌هاى عملى آن حضرت و سخنان او درباره دعوت به معروف و نهى از منكر.

بالاخره در هفتمين جمله مى‌فرمايد: «و فضايل اخلاقى را از سوى خود، به شما نشان دادم» (و أريتكم كرائم الأخلاق من نفسي).

فضايل اخلاقى آن بزرگوار، در زمينه‌هاى مختلف از عدالت و ايثار گرفته، تا زهد و پارسايى و حمايت از مظلومان و يتيمان و دردمندان، و شجاعت و شهامت و مبارزه با زورمندان ستمگر، در جاى جاى تاريخ زندگى على عليه السّلام به چشم مى‌خورد و دوست و دشمن، حتّى سرسخت‌ترين دشمنان، همچون «معاويه» و «عمرو عاص» به آن معترف بودند.

اين هفت جمله، در حقيقت فهرستى است از خدمات بى‌نظير آن امام بزرگوار به امّت اسلامى و جامعه انسانى، و ذكر آنها در برابر جمع و عدم انكار از سوى احدى از مخاطبين، دليل روشنى است بر پذيرش آن از طرف همه آنان.

بعضى گفته‌اند تعبير به «كرائم اخلاق» چيزى فراتر از «حسن اخلاق» است، مثلا حسن اخلاق ايجاب مى‌كند كه كار خوب را با كار خوب، يا بهتر از آن پاسخ دهند، ولى كرامت اخلاقى مى‌گويد، بدى را بايد با خوبى پاسخ داد. شبيه رفتارى كه على عليه السّلام بعد از ضربت خوردن، با ضارب خود، «عبد الرّحمن بن ملجم مرادى» انجام داد.

در پايان اين سخن مى‌فرمايد: «حال كه چنين است، و هم و گمان خود را در آنجا كه چشم، ژرفاى آن را نمى‌بيند، و فكر، توانايى جولان در آن را ندارد، به كار نبريد!» (فلا تستعملوا الرّأى فيما لا يدرك قعره البصر، و لا تتغلغل إليه الفكر).