مجاز شمرد، حال اگر كسى بگويد: من حجّ تمتّع را نمى‌پسندم و بايد حجّ و عمره با هم متّصل باشد، يا عقد ازدواج موقّت پيامدهايى دارد و مطابق ميل من نيست، چنين شخصى در دين خدا بدعت گذارده است.

بى‌شك، مذمّت و نكوهش شديدى كه در روايات از «بدعت‌گذار» شده است تا آنجا كه در حديثى از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مى‌خوانيم:

«أهل البدع، شرّ الخلق و الخليقة،

بدعت‌گذاران بدترين مخلوق خدا هستند.» [1] و در حديث ديگرى از همان بزرگوار آمده است:

«من تبسّم في وجه مبتدع، فقد أعان على هدم دينه‌

، كسى كه در چهره بدعت‌گذارى تبسّم كند، كمك به نابودى دين خود كرده است.» [2] به خاطر خطراتى است كه بدعت براى اصالت دين دارد و اگر باب بدعت، در دين خدا گشوده شود و مردم با افكار نارساى خود و سليقه‌هاى مختلف، دين خدا را تغيير دهند، بعد از مدّتى چيزى از دين خدا باقى نمى‌ماند و راه تغييرات براى هواپرستان و سودجويان گشوده مى‌شود و آيين حق همچون بازيچه‌اى در دست اين و آن، پيوسته دستكارى خواهد شد. به همين دليل، در حديثى از امام صادق عليه السّلام مى‌خوانيم كه در جواب اين سؤال كه كمترين چيزى كه انسان با آن كافر مى‌شود، چيست؟ فرمود:

«أن يبتدع شيئا، فيتولّى عليه، و يبرء ممّن خالفه‌

، اين است كه بدعتى در دين خدا بگذارد و موافقان آن را دوست بدارد و از مخالفانش برائت جويد.» [3] و اگر در تاريخچه اديان باطل و شاخه‌هاى گوناگونى كه در اديان آسمانى پيدا شد دقّت كنيم، خواهيم ديد كه غالب آنها از بدعت‌ها، سرچشمه گرفته است.

[1] كنز العمّال، حديث 1095 (جلد 1، صفحه 218).

[2] بحارالانوار، جلد 47، صفحه 217، حديث 4.

[3] سفينة البحار، مادّه «بدع» و بحارالانوار، جلد 69، صفحه 220.