منزله معدن فناناپذيرى است كه دائما جواهرات و فلزات گرانبها از آن استخراج مى‌كنند و در برابر طوفانهاى شرك و گناه، و وسوسه‌هاى شياطين جنّ و انس، كه به سوى جامعه انسانى مى‌وزد، همچون كوهى است كه در قرآن مجيد «ميخ زمين» شمرده شده، زيرا كوهها از يك سو، طوفانها را در هم مى‌شكنند و مردمى را كه در پناه آنها هستند، در امان مى‌دارند و از سوى ديگر، در برابر زلزله‌ها كه دائما از درون زمين برمى‌خيزد، مقاومت مى‌كنند و پوسته زمن را- جز در موارد نادرى- از لرزشهاى مداوم، محفوظ نگه مى‌دارند. قرآن مجيد به هنگام بيان نكات توحيدى در جهان آفرينش مى‌فرمايد: «أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهاداً وَ الْجِبالَ أَوْتاداً»، آيا زمين را گاهواره و استراحتگاه و كوهها را ميخ‌هاى زمين قرار نداديم». [1] به يقين، اگر كوهها نبودند و ريشه‌هاى آنها همچون حلقه‌هاى به هم پيوسته زره، اطراف زمين را فرانمى‌گرفت، زمين گاهواره و استراحتگاه انسان نمى‌شد، به علاوه طوفان‌هاى شن، محيط زندگى انسان را همچون درون كويرها، غير قابل زيست مى‌نمود و آرامش را به كلّى سلب مى‌كرد. از اين گذشته، آبيارى زمين‌هاى خشك كه توسط ذخاير كوه‌ها (برف‌هايى كه بر آنها انباشته مى‌شود و چشمه‌هايى كه درون آنها است) صورت مى‌گيرد، از ميان مى‌رفت و مطلقا آرامشى وجود نداشت.

تشبيه اين عالم ربّانى و بنده مخلص پروردگار، به كوه‌هايى كه ميخ‌هاى زمين هستند، نشان مى‌دهد كه بركات وجود آنها در جامعه اسلامى بسيار زياد است. آنها هستند كه جامعه بشرى را از تنش‌ها و لرزش‌ها و طوفان‌هاى انحراف، نگه مى‌دارند.

سپس امام عليه السّلام در ادامه اين سخن، به چهار وصف ديگر از اوصاف برجسته اين عالم ربّانى اشاره كرده، مى‌فرمايد: «او خود را ملزم به عدالت نموده، و نخستين گام عدالتش، بيرون راندن هوا و هوس، از دل خويش است» (قد ألزم نفسه العدل، فكان‌

[1] سوره نبأ، آيه 6- 7.