در اين جمله‌هاى كوتاه و پر معنا از يك سو، اشاره به اهميّت تفكّر و نظر در جهان هستى و مسايل زندگى مى‌كند كه سبب بصيرت كامل و معرفة اللّه مى‌شود و از سوى ديگر، اشاره به تداوم ياد خدا مى‌نمايد، كه سبب احياى قلوب و آرامش دلهاست:

«أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» [1] سپس اشاره به سيراب شدن از سرچشمه وحى و كلمات پربار معصومين مى‌كند كه به لطف الهى در اختيار بندگان قرار گرفته و اولياء اللّه بى‌دغدغه و بدون ترديد از اين شراب طهور، سيراب مى‌شوند و لا جرعه آن را سر مى‌كشند و سرانجام در جادّه‌اى كه مستقيم و استوار است، گام مى‌نهند و به سوى قرب الهى و معرفت محبوب پيش مى‌روند و «در مكتب حقايق و پيش اديب عشق» همچنان درس مى‌آموزند «تا كيمياى سعادت را بيابند و زر شوند» و به گفته شاعر:

سپس امام عليه السّلام در شش وصف ديگر، به برنامه‌هاى خودسازى اين بندگان مخلص پرداخته و نتايج درخشان آن را نيز شرح مى‌دهد، مى‌فرمايد: « (اين بنده مخلص خدا) جامه شهوات را از تن بيرون كرده و از تمام همّ و غم‌ها- جز يك اندوه- خود را تهى ساخته و تنها به آن مى‌انديشد (همّ و غم او تنها وصال محبوب و قرب پروردگار

[1] سوره رعد، آيه 28.