زيرا حسود، در واقع دشمن نظام آفرينش و مخالف مواهب و اكرام الهى نسبت به بندگان است و چنين امرى با ايمان كامل، سازگار نيست. اضافه بر اين، او نبايد سعادت خود را در سلب نعمت از ديگران ببيند، بلكه اگر ايمان راسخ به خدا دارد، بايد همانند آن نعمت‌ها، يا افزون بر آنها را، از پروردگار بطلبد.

در پنجمين مرحله نسبت به عداوت و دشمنى هشدار مى‌دهد، مى‌فرمايد: «كينه يكديگر را در دل نگيريد، كه خير و بركت را از ميان مى‌برد» و لا تباغضوا فإنّها الحالقة [1].

تعبير به «تباغضوا» اشاره به اين است كه خصومت‌ها و عداوت‌ها معمولا دو جانبه است و پاسخ خصومت، خصومت است.

تعبير به «حالقه» كه از مادّه «حلق» به معناى تراشيدن است (با توجّه به اينكه متعلّق آن نيز حذف شده) نشان مى‌دهد، خصومت‌ها هر گونه خير و سعادت را از بيخ و بن بر مى‌كند، چرا كه ريشه هر خير و سعادتى، تعاون و همدلى و همكارى افراد جامعه با يكديگر است و اين كار بدون محبّت و دوستى، ميسّر نيست.

در ششمين و آخرين مرحله، نسبت به خطرات آرزوهاى دراز هشدار مى‌دهد، مى‌فرمايد: «بدانيد آرزوهاى دور و دراز، خرد را به غفلت (از واقعيّت‌ها) وا مى‌دارد و ياد خدا را به فراموشى مى‌سپارد، بنابراين، به آرزوها اعتنا نكنيد كه فريبنده است و صاحبش فريب خورده!» (و اعلموا أنّ الأمل يسهي العقل، و ينسي الذّكر، فأكذبوا الأمل فإنّه غرور، و صاحبه مغرور).

در واقع آرزوهاى دور و دراز، كه انسان را غرق در عالمى از خيال و پندارى مى‌كند كه بر محور امور مادّى دور مى‌زند، يكى از خطرناكترين موانع راه سعادت‌

[1] «حالقه» از مادّه «حلق» در اصل به معناى تراشيدن موى سر، يا بدن است و «حالقه» به سال قحطى و پر مشقّت كه خير و بركت را از ميان مى‌برد، اطلاق شده و به مرگ و مانند آن، كه همه چيز را از ميان مى‌برد نيز، گفته شده است.