اين سخن را بدان جهت مى‌فرمايد كه هر انسانى در هر درجه‌اى از كمال باشد به آن بسنده نكند و پيوسته به سوى كمالى بالاتر و مقاماتى والاتر حركت كند، بر علم و عمل بيافزايد و در خودسازى و تهذيب نفس، پيش برود. بديهى است هر قدر ايمان و عمل و معرفت و اخلاق كامل‌تر باشد، به همان اندازه، سهم انسان از مواهب معنوى و مادّى الهى در آن سرا، بيشتر است.

در قرآن مجيد نيز به اين درجات (پله‌هايى كه به سوى كمالات بالا مى‌رود) بارها اشاره شده است، مى‌فرمايد: «وَ لِكُلٍّ دَرَجاتٌ مِمَّا عَمِلُوا»، براى هر يك از آنها درجاتى است، به خاطر اعمالى كه انجام داده‌اند» [1].

در جاى ديگر مى‌فرمايد: «نَرْفَعُ دَرَجاتٍ مَنْ نَشاءُ»، درجات هر كس را بخواهيم (و شايسته بدانيم) بالا مى‌بريم» [2].

در آيات ديگر قرآن، شرح اين درجات آمده است، مانند: «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ»، پيشگامان پيشگام، مقرّبان درگاه الهى هستند، در باغهاى پرنعمت بهشت جاى دارند». [3] «وَ أَصْحابُ الْيَمِينِ ما أَصْحابُ الْيَمِينِ» و اصحاب يمين (خجستگان) چه اصحاب يمين (و خجستگانى) هستند» [4].

در پايان سوره «واقعه» نيز بار ديگر به اين دو گروه ممتاز كه يكى از ديگرى ممتازتر است اشاره كرده، مى‌فرمايد: «فَأَمَّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ فَرَوْحٌ وَ رَيْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعِيمٍ وَ أَمَّا إِنْ كانَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ فَسَلامٌ لَكَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ»، امّا اگر او (كسى كه در آستانه مرگ قرار دارد) از مقرّبان باشد در راحتى و گل و بهشت پر نعمت است، و اگر از اصحاب يمين باشد (به او گفته مى‌شود) سلام بر تو از سوى دوستانت كه آنها نيز از اصحاب يمينند» [5].

[1] سوره انعام، آيه 132.

[2] سوره انعام، آيه 83.

[3] سوره واقعه، آيات 10- 12.

[4] همان سوره، آيه 27.

[5] همان سوره، آيات 88- 91.