بيهوده‌گويان، ناتوان شده از اين كه شگفتى‌هاى ذات پاكت را درك كنند، يا به مقام والاى تو دست يابند. تو در موقعيّت غير متناهى قرار دارى، هرگز چشم‌ها نمى‌تواند تو را ببيند، يا به ذات پاكت اشاره كند، يا توصيف نمايد. آرى بسيار دور است! بسيار دور است!» [1] ولى هرگز اينها بدان معنا نيست كه ما از معرفت و شناخت اجمالى محروم باشيم، چرا كه آثار ذات و صفات او تمام جهان و درون و برون وجود ما را، پر كرده است.

[1]. توحيد صدوق، صفحه 66.