امام عليه السّلام در واقع «كثرت مزاح» را در اين خطبه از خود نفى مى‌كند، نه مزاح خردمندانه و ممدوح را، كه مايه صفاى روح و نشاط قلب و ادخال سرور در قلوب مؤمنين است.

اين سخن را با حديث لطيفى پايان مى‌دهيم و آن اينكه: «روزى حضرت يحيى عليه السّلام، حضرت مسيح عليه السّلام را ملاقات كرد، در حالى كه مسيح عليه السّلام، متبسّم و خندان بود، يحيى عليه السّلام گفت: «چرا تو را بى‌خيال مى‌بينم، گويى خود را در امن و امان (از عذاب الهى) مى‌شمرى؟» مسيح عليه السّلام در جواب گفت: «چرا تو را عبوس و ترشرو مى‌بينم، گويى از رحمت خدا مأيوس هستى؟» در اين حال گفتند (براى درك واقعيّت‌ها) در انتظار وحى الهى مى‌نشينيم، خداوند به آنها وحى فرستاد: «أحبّكما إليّ، الطّلق، البسّام، أحسنكما ظنّابي، محبوب‌ترين شما نزد من، آن كس است كه خوشرو و متبسّم و بيشترين حسن ظنّ را به من داشته باشد. [1]».

[1] شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 6، صفحه 333.