ويژگى‌هايى كه به خاطر آن، بعضى از سخنان بر بعضى ديگر، ترجيح دارند، برخوردار باشد و اين همان چيزى است كه علماى «بديع» از آن به: «مقابله»، «مطابقه»، «حسن تقسيم»، «بازگرداندن پايان سخن، به آغاز آن»، «ترصيع»، «تسهيم»، «توشيح»، «مماثلت»، «استعاره»، «استعمال مجاز لطيف»، «موازنه»، «تكافؤ»، «تسميط» و «مشاكله»، نام برده‌اند (اينها اصطلاحات مخصوصى است كه علماى علم بديع، براى زيبايى و فصاحت و بلاغت جمله‌ها، در جاى خود ذكر كرده‌اند).

بى‌شك، تمام اين ويژگى‌ها در خطبه‌ها و نامه‌هاى على عليه السّلام موجود است و در سطح كلام آن حضرت، گسترده شده است. و اين زيبايى كامل مفردات، و تركيب‌بندى جمله‌ها را، تنها در كلام على عليه السّلام مى‌توان يافت و در كلام هيچ شخص ديگرى، به اين صورت كامل مشاهده نمى‌شود ... به همين دليل، آن حضرت در سخن خويش شگفتى‌ها و عجايبى آفريده و بايد امام و پيشواى مردم در اين امر باشد، چرا كه ابتكاراتى آورده كه از هيچ كس قبل از او شنيده نشده است و جالب اينكه (در بسيارى از اوقات) اين سخنان را به صورت ارتجالى (بدون هيچ گونه سابقه ذهنى و بالبداهه) بيان مى‌فرمود، آنجا كه طبع آن حضرت به هيجان مى‌آمد و بدون هيچ گونه مطالعه قبلى، اين سخنان عميق را ايراد مى‌فرمود، راستى عجيب است! راستى عجيب است!! [1]»

[1]. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 6، صفحه 278.