تغترّون! و إنّما حظّ أحدكم من الأرض، ذات الطّول و العرض، قيد قدّه‌ [1]، متعفّرا على خدّه!) ممكن است كسانى صدها باغ و بستان و زمين كشاورزى و دهها كاخ آباد داشته باشند، ولى به هنگام وداع با اين دنيا، سهم آنها همان است كه درويش كوخ‌نشين دارد، يعنى قطعه زمينى به اندازه طول و عرض قامتش، به اضافه چند قطعه كفن كه حداقل پوشش تن عريان او است.

تعبير «متعفّرا على خدّه» (اين در حالى است كه گونه‌ها بر خاك ساييده مى‌شود) ممكن است اشاره به اين باشد كه لطيف‌ترين قسمت بدن در آنجا بر خاك تيره قرار مى‌گيرد و يا اشاره به اين باشد كه انسان حتّى به اندازه عرض بدنش سهميه‌اى از اين زمين ندارد، چرا كه او را در قبر روى طرف راست مى‌خوابانند و معمولا لحد، گنجايش خوابيدن او را به طورى كه صورت به آسمان باشد، ندارد:

[1] «قيد» (به كسر و فتح قاف) به معناى مقدار است و به همين جهت، به طنابى كه به دست و پاى انسان يا حيوان مى‌بندند و او را محدود به حدّ معينى مى‌كنند، قيد (به فتح قاف) گفته شده است. و «قدّ» به معناى قامت است.