وصب، [1] و نضو [2] سقم، تحمله حفدة الولدان، و حشدة [3] الإخوان، إلى دار غربته، و منقطع زورته‌ [4]، و مفرد وحشته).

آرى! نخست، آخرين لباس را بر اندام او مى‌پوشانند، لباسى كه از تشريفات و زرق و برق لباس‌هاى دنيا- كه روزها و گاه هفته‌ها براى تهيّه آن زحمت مى‌كشيدند و با بهاى سنگينى تهيّه مى‌شد- كاملا دور است. لباسى كه نه نياز به خيّاط چيره دست دارد و نه ابعاد مختلف آن اندازه‌گيرى مى‌شود و نه كسى به دوام و جنس آن توجّه دارد و عجيب‌تر اين كه شاه و گدا در آن يكسانند و سهم همگان در آن، مساوى است! آرى، لباسى است كه يك بار مشاهده آن، مى‌تواند همه اسرار زندگى ناپايدار اين جهان را، براى افراد تيزبين، فاش كند.

حركت دادن او، به وسيله تابوت به سوى آرامگاه هميشگى‌اش صحنه تكان دهنده ديگرى است. نه از خود اراده‌اى دارد، نه پيشنهاد و اعتراضى! به هر كجا كه ببرندش، تسليم است و در هر جا دفنش كنند، كاملا مطيع! پيكرى كه گاهى ماه‌ها يا سال‌ها در زير ضربات بيمارى‌هاى گوناگون فرسوده شده، حتّى در روزهاى بازپسين حياتش توان و قدرت و حركتى نداشت، تا چه رسد به بعد از مرگش.

اين همان انسانى است كه روزى بر تخت قدرت تكيه كرده بود و با اشاره‌اى هزاران نفر را به حركت درمى‌آورد، با گوشه چشمش كسى را مى‌بخشيد و با كمترين خشمش، سر از تن بى‌گناهى جدا مى‌كرد، امروز به اين حال و روز افتاده است! طبق معمول، فرزندان و نواده‌ها و دوستان و بستگان و برادران، تابوت او را بر

[1] «وصب» به معناى درد دائمى و بيمارى و سستى بدن است.

[2] «نضو» در اصل به معناى شتر، يا حيوان لاغر است، سپس به انسان لاغر نيز، اطلاق شده است.

[3] «حشده» جمع «حاشد» به معناى جمعيّتى است كه اجتماع بر انجام كارى مى‌كنند.

[4] «زوره» مصدر است، مانند «زيارت» و به معناى ديدار است.