بخش دوازدهم‌

أم هذا الّذي أنشأه في ظلمات الأرحام، و شغف الأستار، نطفة دهاقا، و علقة محاقا، و جنينا و راضعا، و وليدا و يافعا، ثمّ منحه قلبا حافظا، و لسانا لافظا، و بصرا لاحظا، ليفهم معتبرا، و يقصّر مزدجرا، حتّى إذا قام اعتداله، و استوى مثاله، نفر مستكبرا، و خبط سادرا، ماتحا في غرب هواه، كادحا سعيا لدنياه، في لذّات طربه، و بدوات أربه، ثمّ لا يحتسب رزيّة، و لا يخشع تقيّة، فمات في فتنته غريرا، و عاش في هفوته يسيرا [اسيرا] لم يفد عوضا [غرضا] و لم يقض مفترضا.

ترجمه‌

(اكنون درباره آفرينش انسان و مراحل زندگى او با شما سخن مى‌گويم:) همين انسانى كه خداوند او را در تاريكى‌هاى رحم و در پرده‌هاى متراكم، به صورت نطفه‌اى فرو ريخت، سپس او را به شكل خون بسته و نامشخّصى قرار داد و بعد از آن، به صورت جنين كامل، سپس نوزادى شيرخوار و بعد كودك، سپس نوجوانى درآورد و بعد از آن به او عقلى نگاهدارنده و زبانى گويا و چشمى بينا بخشيد، تا درك كند و عبرت گيرد و از بدى‌ها بپرهيزد و اين وضع ادامه مى‌يابد تا انسان به حدّ اعتدال و كمال برسد و بر پاى خود بايستد، در اين هنگام سركشى كرده و مى‌گريزد و بى‌پروا در بى‌راهه گام مى‌نهد. اين در حالى است كه سعى دارد به تمام هوس‌هاى خود جامه عمل بپوشاند و براى بدست آوردن دنيا، خود را به رنج‌