در حديث پرمعناى ديگرى از همان حضرت مى‌خوانيم:

«ما اتّخذ اللّه إبراهيم خليلا إلّا لإطعامه الطّعام و صلاته باللّيل و النّاس نيام‌

؛ خداوند ابراهيم عليه السّلام را به مقام دوستى خود (و افتخار خليل اللّهى) نرساند مگر به خاطر اطعام طعام و نماز شبانه هنگامى كه مردم در خواب بودند». [1] در حديث ديگرى از امام صادق عليه السّلام مى‌خوانيم كه به يكى از ياران خود تأكيد فرمود: «نماز شب و عبادت شبانه را رها مكن كه هر كس نماز شب را رها كند، مغبون است»

(لا تدع قيام اللّيل فإنّ المغبون من غبن قيام اللّيل).

[2] و جالب اينكه در آيه 6 سوره مزّمّل از نماز شب تعبير به‌ «ناشِئَةَ اللَّيْلِ» شده و آن را بسيار مهمّ و سبب استقامت شمرده است‌ «إِنَّ ناشِئَةَ اللَّيْلِ هِيَ أَشَدُّ وَطْئاً وَ أَقْوَمُ قِيلًا» و به گفته بعضى از مفسّران: تعبير «ناشِئَةَ اللَّيْلِ» اشاره به نشئه و نشاط و جذبه روحانى و ملكوتى است كه در سايه اين عبادت براى انسان فراهم مى‌شود.

دليل اين اهميّت نيز روشن است زيرا «روح عبادت» كه انسان را به «مقامات عالى» مى‌رساند دو چيز است: «اخلاص» و «حضور قلب» و اين هر دو در شب، مخصوصا در آخر شب، بعد از يك استراحت نسبتا ممتدّ، در حالى كه چشم‌هاى بسيارى از مردم در خواب است و جنب و جوش‌هاى زندگى مادّى موقّتا خاموش شده، نه جايى براى روى و رياست و نه شواغل روز مرّه مادّى فكر انسان را به خود جلب مى‌كند، حاصل مى‌شود، از اين رو، نماز شب عبادتى است خالص و توأم با حضور دل و آميخته با معنوّيت كامل و سرچشمه انواع بركات، به گفته حافظ:

آثار بى‌نظير اين عبادت شبانه را، هر كس مى‌تواند با تجربه دريابد و هنگامى كه طعم شيرين آن را در مذاق جان احساس كند به آسانى آن را رها نخواهد كرد!

[1] بحار الانوار، جلد 84، صفحه 144، حديث 18.

[2] بحار الانوار، جلد 80، صفحه 127.