مى‌كنيد، و بر همان طريقه سوار هستيد و در همان جادّه گام برمى‌داريد (و سرانجام تندباد اجل مى‌وزد و شما را همچون يك پر كاه با خود مى‌برد و در زير خروارها خاك دفن مى‌كند و به همان سرنوشت پدران و فرزندان و برادران گرفتار مى‌شويد)» (تحتذون أمثلتهم، و تركبون قدّتهم‌ [1]، و تطؤون جادّتهم!).

اين احتمال نيز در تفسير جمله بالا وجود دارد كه امام عليه السّلام در مقام توبيخ و سرزنش آنها مى‌فرمايد: با اين كه سرنوشت پيشينيان خود را ديده‌ايد، درس عبرت نگرفته‌ايد، باز هم، همان اعمال و همان روش‌هاى غلط و گناه‌آلود را دنبال مى‌كنيد در حالى كه بايد از آنها درس مى‌آموختيد و طريقه آنها را رها مى‌كرديد.

البته نتيجه هر دو معنا يكى است و آن درس آموختن از سرنوشت گذشتگان است و به گفته آن شاعر عارف:

سپس امام عليه السّلام در يك نتيجه‌گيرى به بيان اين نكته مى‌پردازد كه چرا مردم با ديدن اين همه صحنه‌هاى عبرت‌انگيز، پند نمى‌گيرند و بيدار نمى‌شوند، مى‌فرمايد:

« (ولى افسوس كه) دلها از گرفتن بهره خويش، سخت و ناتوان شده و از رشد معنوى خود غافل گشته، و در غير طريق حق گام برمى‌دارد، گويى غير آنها مقصود هستند (و مرگ يا فرمان‌هاى الهى هرگز به سراغ آنها نمى‌آيد) و گويى نجات و رستگارى‌

[1] «قدّه» از مادّه «قدّ» (بر وزن سدّ) به معناى پاره شدن و شكافتن از طرف طول است و «قدّه» به جاده گفته مى‌شود كه پستى‌ها و بلندى‌ها را مى‌شكافد و به پيش مى‌رود و گاه به معناى گروهى كه از ديگران جدا شده‌اند نيز به كار مى‌رود، چون طريقه و روش آنها با ديگر گروهها فرق دارد.