آفتاب تدريجا آن را از ميان مى‌برد ولى «في‌ء» به معناى سايه بعد از زوال است (چون در مفهوم اين واژه، رجوع و بازگشت نهفته شده است) و هر قدر خورشيد به افق مغرب نزديكتر مى‌شود اين سايه‌ها گسترده‌تر مى‌گردد و با غروب خورشيد همگى محو و نابود مى‌شود و ظلمت همه جا را فرا مى‌گيرد.

گويى اميرمؤمنان على عليه السّلام از اين تعبير اشاره به اين نكته لطيف دارد كه دنياپرستان روز به روز اموال و امكانات بيشترى را جمع و جور مى‌كنند و هر قدر به پايان عمرشان نزديكتر مى‌شوند اين امكانات فزونى مى‌گيرد، ولى با غروب آفتاب عمر، همه چيز محو و نابود مى‌گردد و ظلمت مرگ به تمام امكانات آنها خاتمه مى‌دهد! با ذكر نكته ديگر، تفسير اين خطبه را پايان مى‌دهيم و آن اينكه: امام عليه السّلام مكرّر در مكرّر در خطبه‌هاى «نهج البلاغه» نسبت به پيامدهاى سوء دلبستگى به دنيا هشدار مى‌دهد و مردم را از فريب دنيا برحذر مى‌دارد و ناپايدارى آن را با مثالهاى گوناگون برملا مى‌سازد، اين به خاطر آن است كه اوّلا: هميشه عشق به دنيا و زرق و برق آن، سرچشمه گناهان بوده و هست، و يك پيشواى آگاه بايد پيروان خود را در مقاطع مختلف از اين خطر بر حذر دارد! ديگر اينكه: در عصر امام عليه السّلام به خاطر فتوحات اسلامى، اموال و غنايم فراوانى، سرازير شهرهايى همچون مكّه و مدينه و كوفه شده بود و گروهى براى تصاحب آنها با هم مسابقه مى‌دادند و همين امر سرچشمه اختلافات و درگيرى‌ها و انحراف از اصل «ساده زيستى اسلامى» بود و سبب مى‌شد كه مردم به تجمّل‌پرستى روى آورند و به ناز و نعمت عادت كنند و در برابر دشمن از جهاد باز بمانند، به همين دليل امام عليه السّلام از هر فرصتى براى بيدار ساختن مردم بهره مى‌گرفت، علاوه بر آنكه زندگانى خود او نيز سرمشق روشنى بر اين امر بود.