نخست، به حمد و ثناى الهى و بيان اوصاف جلال و جمال او مى‌پردازد تا ضمن رعايت ادب در سخن، دلها را به نور نام خدا، روشن و براى شنيدن اندرزها آماده سازد.

در بخش دوّم، دعوت به تقواى الهى مى‌كند، تقوايى كه سرمايه اصلى انسان در زندگى مادّى و معنوى اوست.

در سومين بخش، سخن از نكوهش دنياست، تا انى مانع بزرگ كه بر سر راه تقوا قرار دارد، از اين طريق برطرف گردد.

در چهارمين بخش، سخن از معاد و عرصه محشر و صحنه‌هاى هول‌انگيز قيامت است، تا دلها براى پذيرش نصايح الهى آماده‌تر گردد.

از آنجا كه شناخت هويّت انسان به اين امر كمك مى‌كند در پنجمين بخش، به اين معنا پرداخته و آغاز و انجام زندگى بشر را شرح مى‌دهد.

در ششمين بخش، باز به مسأله تقوا برمى‌گردد و اهميّت آن را يادآور مى‌شود.

از آنجا كه توجّه به نعمت‌هاى الهى انسان را به سوى معرفة اللّه و شكر نعمت و اطاعت از او وا مى‌دارد. در هفتمين بخش، به قسمت مهمّى از اين نعمت‌ها كه سر تا پاى انسان را فراگرفته، اشاره مى‌كند.

در هشتمين بخش، به مواعظى مى‌پردازد كه دلها را بيدار و عقلها را هوشيار مى‌كند.

در نهمين بخش، براى سومين بار به مسأله تقوا بازمى‌گردد و با تعبيرات جديدى اهميّت اين زاد و توشه بزرگ سفر آخرت را شرح مى‌دهد.

در دهمين بخش، تاريخچه فشرده و تكان دهنده‌اى پيرامون آفرينش انسان از آغاز جنين تا لحظه مرگ و حتّى پس از آن بيان مى‌دارد.

در يازدهمين بخش، هشدار مى‌دهد كه بعد از مرگ نه راه بازگشتى وجود دارد و نه امكان تدارك آنچه از دست رفته است!