نخستين كسى كه بر عثمان ايراد گرفت تو بودى و تو بودى كه مى‌گفتى: «اقتلوا نعثلا فقد كفر، نعثل را بكشيد كه كافر شده است».

عايشه گفت: «آرى، ولى مردم نخست عثمان را توبه دادند و پس از توبه او را كشتند. من قبول دارم كه چنين سخنى را درباره او گفتم، ولى الان مى‌گويم او مظلوم بود و اين سخن از سخن اوّل بهتر است!» [1] شبيه همين معنا را «ابن اثير» در كتاب «كامل» نقل كرده است‌ [2].

«بخارى» در «صحيح» خود داستان حسد ورزيدن عايشه نسبت به حضرت خديجه را نقل مى‌كند، با اينكه خديجه قبل از ازدواج پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با عايشه، از دنيا رفته بود. [3] داستان رسيدن عايشه در مسير راه خود، به سوى بصره، به يك آبادى به نام «حوئب» و سر و صداى سگ‌هاى آبادى، معروف است، در آنجا وقتى كه عايشه نام «حوئب» را شنيد، به ياد سخنى افتاد كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به عنوان هشدار به او گفته بود:

«بترس! از آن روزى كه به راهى مى‌روى كه سگ‌هاى «حوئب» در آنجا در اطراف تو سر و صداى زيادى خواهند كرد.» عايشه سخت نگران شد و تصميم گرفت از همانجا بازگردد، ولى كسانى كه با اين كار سخت مخالف بودند، پنجاه نفر از «اعراب» بيابانى آنجا را ديدند و قول پاداش به آنها دادند تا بيايند و شهادت دهند اين جا «حوئب» نيست! [4] عايشه در شب سه شنبه 10 شوّال سال 57 يا 59 در مدينه از دنيا رفت و ابوهريره بر جنازه او نماز خواند و او را در بقيع به خاك سپردند.

[1] تاريخ طبرى، جلد 3، صفحه 477 (از منشورات مؤسّسه اعلمى بيروت).

[2] كامل ابن اثير، جلد 3، صفحه 206 (طبع دار صادر).

[3] صحيح بخارى (جلد 5، صفحه 47) در باب تزويج خديجه و فضايل او، اين حديث را آورده است.

[4] اين داستان را «ابن ابى الحديد»، مشروحا در جلد 6 شرح نهج البلاغه خود، صفحه 225، آورده و «علّامه امينى» در «الغدير» جلد 3 از كتب متعدّدى از منابع اهل سنّت، آن را نقل كرده است (صفحه 188 به بعد).