در عمل طور ديگرى رفتار مى‌كنند. هيچ رئيس جمهورى را- كه شعار مساوات مى‌دهد- پيدا نمى‌كنيم كه وزيران خود را به طور مساوى از ميان زنان و مردان انتخاب كند و همچنين مديران كلّ در تقسيم پست‌هاى معاونت، معمولا چنين برنامه‌اى را ندارند، حتّى در كشورهاى غربى و كشورهاى لائيك و غير مذهبى! آنچه به حق و به صداقت و واقع بينى نزديكتر است و از رياكارى و تظاهر دور، اين است كه: ما اين دو جنس را با تمام شايستگى‌هاى خدادادشان، به خوبى بشناسيم و عدالت را در ميان آنها برقرار سازيم تا هر يك از آن دو، بتوانند استعداد خدادادشان را شكوفا كنند و از نيروهاى خلّاقى كه بالقوّه در وجود آنها است هم خودشان و هم جامعه بهره بگيرند. اين بهترين تعبيرى است كه مى‌توان در اين زمينه داشت و در بحث نكات به خواست خدا شرح بيشترى خواهيم داد.

در پايان اين خطبه امام عليه السّلام در يك نتيجه‌گيرى كوتاه مى‌فرمايد: «حال كه چنين است از زنان بد بپرهيزيد، و مراقب نيكان آنها نيز باشيد!» فاتّقوا شرار النّساء، و كونوا من خيارهنّ على حذر.

سپس مى‌افزايد: «در اعمال نيك (به صورت اطاعت و تسليم بى‌قيد و شرط) از آنان اطاعت نكنيد تا در اعمال بد انتظار پيروى از شما نداشته باشند!» و لا تطيعوهنّ في المعروف حتّى لا يطمعن في المنكر.

بديهى است عدم اطاعت از آنها در معروف (كار نيك) به اين معنا نيست كه اگر آنها دعوت به امور معروفى، همچون نماز و روزه و عدالت و احسان كردند شما با آنها مخالفت كنيد، بلكه منظور اين است كه قبول پيشنهاد آنها نبايد به صورت تسليم بى‌قيد و شرط در برابر آنان باشد و به تعبير ديگر: «معروف» را به خاطر معروف بودنش انجام دهيد، نه به خاطر تسليم بى‌قيد و شرط در برابر همسرتان. مبادا آنها جسور شوند و احيانا انتظار داشته باشند، تسليم خواسته‌هاى ناپسند آنها شويد.