چند اين كار به «اذن اللّه» و نه از روى استقلال، صورت مى‌گيرد.

3- كسانى كه معتقد بودند آنها تأثيرات طبيعى در كره زمين دارند و همانگونه كه حرارت آفتاب سبب رويش درختان و برگ و بار آنها مى‌شود، اوضاع كواكب نيز تأثيراتى در ساير شؤون زندگى بشر دارد كه قسمتى از آن براى ما كشف شده و بخشى در پرده ابهام است.

4- گروه ديگرى معتقد بودند كه آنها تأثيرى در زندگى بشر ندارند، ولى مى‌توانند از حوادث حال و گذشته خبر دهند و به تعبير ديگر: آنها امارات و نشانه‌هايى بر حوادثند نه علل و اسباب.

گروه اوّل بى‌شكّ، در زمره كفّارند حتّى اگر اعتقاد به خدا نيز داشته باشند، چرا كه آنها مشركند و غير از خداوند متعال، قايل به الوهيّت كواكب آسمان نيز مى‌باشند.

گروه دوم، گر چه در زمره كفّار نيستند، ولى از دو نظر در اشتباهند، نخست اينكه: ادّعاى آنها بر تأثير كواكب در زندگى انسانها سخنى است بدون دليل، و قولى است بدون علم و ادّعايى است بدون مدرك.

ديگر اينكه: اين سخن مخالف ظواهر آيات قرآن و روايات قطعى اسلامى است كه هيچ يك از اين آثار- مخصوصا شعور و حيات و تدبير آفرينش را- به آنها نسبت نمى‌دهد، بلكه آفرينش و مرگ و رزق و تدبير عالم را به خداوند متعال نسبت مى‌دهد و اگر سخنى از اجرام سماوى و نجوم و خورشيد و ماه مى‌گويد، تنها به اين عنوان است كه آنها آيات و نشانه‌هاى حق است. اگر واقعا آنها داراى علم و حيات و قدرت و تدبير و تصرّف در عالم بودند، حد اقّل مى‌بايست اشاره‌اى به آن در اين همه آيات و روايات مى‌شد. آرى آنها مسخّر فرمان حقّ‌اند و هر كدام وظيفه خاص خود را انجام مى‌دهند، خورشيد نور افشانى مى‌كند، ماه چراغ شب‌هاى تاريك است و ...