شخص منجّم فرمود: «اگر به من خبر رسد كه بعد از اين، تو به اين گونه مسايل نجومى، عمل مى‌كنى تو را به زندان ابد خواهم فرستاد و مادام كه قدرت در دست من است، از بيت المال محرومت مى‌كنم».

سپس امام عليه السّلام در همان ساعتى كه منجّم او را نهى كرده بود، حركت كرد و پيروز شد و به مقصود خود رسيد. بعد فرمود: «اگر ما در همان ساعت كه منجّم سفارش كرده بود حركت مى‌كرديم، مردم مى‌گفتند: به خاطر حركت در آن ساعت كه منجّم گفته بود پيروز شد، بدانيد محمّد صلّى اللّه عليه و آله منجّم (و پيشگويى) نداشت و ما هم بعد از آن نداشتيم، با اين حال خداوند سرزمين‌هاى كسرا و قيصر را براى ما گشوده. اى مردم! توكّل بر خدا كنيد و بر او اعتماد نماييد، او شما را از غير خود بى‌نياز مى‌كند.» از آنچه در بالا گفته شد روشن مى‌شود كه محتواى اين خطبه به طور اجمال نفى صحّت پيشگويى‌هاى منجّمان است و آن را در تضادّ با توحيد پروردگار مى‌شمرد و يا به تعبير ديگر: ادّعاهايى را كه منجّمان در پيشگويى‌هاى خود دارند در زمره مسايل خرافى شمرده و آن را در تضادّ با قرآن مى‌داند و مردم را از گرايش به چنين افكارى باز مى‌دارد و اساس پيروزى را توكّل بر خداوند و تكيه بر ذات پاك او ذكر مى‌كند.

اين خطبه در واقع از دو بخش تشكيل شده، كه بخش اوّل خطاب به آن منجّم است و بخش دوم خطاب به مردم.