اين تعبير، اشاره به يك واقعيت است و آن اينكه تا اجل نهايى انسان فرا نرسد از دنيا نمى‌رود، بنابراين تعيين اجل از سوى خداوند، به اين مفهوم است كه اراده او بر اين قرار گرفته كه فلان كس، تا فلان زمان باقى بماند و بى‌شك هيچ چيز در برابر اراده حقّ مقاومت نخواهد كرد. لذا مسأله اجل الهى را مى‌توان يك سپر محكم در برابر حوادث دانست. شبيه همين معنا كرارا در «نهج البلاغه» در كلمات قصار آمده است، در يك جا مى‌فرمايد: «إنّ الأجل جنّة حصينة، سرآمد زندگى (كه از سوى خدا تعيين شده) سپر محكمى است! [1]».

و در جاى ديگر مى‌فرمايد: «كفى بالأجل حارسا، سرآمد قطعى زندگى، براى پاسدارى انسان كافى است (يعنى تا عمر به پايان نرسد هيچ حادثه‌اى او را از پاى درنمى‌آورد [2]» بلكه اين معنا را از آيه يازده سوره «رعد» نيز مى‌توان استفاده كرد، آنجا كه مى‌فرمايد: «لَهُ مُعَقِّباتٌ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ»، براى انسان مأمورانى هستند پى در پى، كه از پيش رو و از پشت سر، او را از حوادث مختلف حفظ مى‌كنند».

در تفسير اين آيه، حديثى از امام باقر عليه السّلام به اين مضمون نقل شده است:

«يقول:

بأمر اللَّه من أن يقع في ركيّ أو يقع عليه حائط أو يصيبه شي‌ء حتّى إذا جاء القدر خلّوا

[1] كلمات قصار، كلمه 202.

[2] كلمات قصار، كلمه 306.