ركب الطّريقة الغرّاء، [1] و لزم المحجّة [2] البيضاء. اغتنم المهل‌ [3]، و بادر الأجل، و تزوّد من العمل‌.

در واقع امام عليه السّلام در بيان اين هفت صفت- كه از چهاردهمين وصف شروع و به بيستمين آن خاتمه مى‌يابد- نظرى به سالكان سير الى الله و راهيان راه قرب پروردگار افكنده، شرايط و وسايل مختلف آنها را بيان مى‌فرمايد.

اين راهيان، قبل از هر چيز نياز به مركب راهوار نجات بخشى دارند كه توان پيمودن فراز و نشيب‌هاى اين جاده پر پيچ و خم را داشته باشد. چه مركب بهتر از صبر و شكيبايى و استقامت كه هميشه و در همه جا سبب نجات و رهايى است.

از سوى ديگر، هر مسافرى وسايل و ابزارى بايد با خود بردارد كه نيازهاى او را در تمام مسير راه بر طرف سازد، امام عليه السّلام تقوا را به عنوان وسيله راه براى وفات ذكر كرده است.

در مرحله بعد، شناخت جاده وسيع و روشن و سپس ادامه حركت از آن جاده لازم است كه با جمله‌هاى‌ «ركب الطّريقة الغرّاء و لزم المحجّة البيضاء» به آن اشاره فرموده است. در واقع جمله اوّل اشاره به انتخاب راه است و جمله دوم اشاره به ادامه راه و عدم انحراف از آن در تمام طول مسير است، آن هم جاده‌اى كه در واقع شاهراه باشد.

از سوى ديگر، اين راهيان در آغاز سفر و در منزلگاههايى كه در وسط راه دارند

[1] «غرّاء» صيغه مؤنّث «اغرّ» به معناى هر چيز سفيد است، سپس به هر چيزى كه درخشندگى ظاهرى يا معنوى داشته باشد، اطلاق شده است و منظور از «طريقه غرّاء» جاده‌هاى روشن و خالى از انحراف است.

[2] «محجّه» از مادّه «حجّ» در اصل به معناى قصد كردن است و از آنجا كه راه مستقيم و آشكار انسان را به مقصود مى‌رساند، واژه «محجّه» به چنين راههايى اطلاق شده است.

[3] «مهل» معناى اسم مصدرى دارد و به معناى رفق و مدارا آمده است. و از آنجا كه فرصت‌ها زمينه‌هاى رفق و مدارا است، اين واژه به معناى فرصت به كار مى‌رود، در خطبه بالا اشاره به فرصت‌هايى است كه خداوند به بندگانش، براى اصلاح عمل خويش و عمل صالح داده است كه انسان‌ها بايد آن را غنيمت بشمرند.