مى‌دانند كه مى‌فرمايد: «هذانِ خَصْمانِ اخْتَصَمُوا فِي رَبِّهِمْ»، اينان دو گروهند كه درباره پروردگارشان به مخاصمه و جدال برخاسته‌اند» و اين به خاطر شأن نزولى است كه براى آن ذكر شده كه در روز جنگ «بدر» سه نفر از مسلمانان: «على عليه السّلام» و «حمزه» و «عبيدة بن حارث بن عبدالمطلب» (كه هر سه از قريش و بنى‌هاشم بودند) به ترتيب در برابر «وليد بن عتبه» و «عتبه بن ربيعه» و «شيبة بن ربيعه» (كه هر سه از بنى‌اميّه بودند) قرار گرفتند و آنها را از پاى درآوردند و اين امر به صورت كينه‌اى ريشه‌دار در قلوب «بنى اميّه» باقى ماند كه از هر فرصتى براى انتقام‌جويى بهره مى‌گرفتند. آيه فوق و آيات بعد از آن نازل شد و سرنوشت هر يك از اين دو گروه را بيان كرد. سرنوشت مشركان «بنى اميّه» را جهنم با عذابهاى دردناك و سرنوشت مسلمانان مؤمن را، بهشت با نعمت‌هاى بى‌پايانش.

ولى انصاف اين است كه تعبير خطبه نمى‌تواند تنها ناظر به اين آيه باشد، بلكه مى‌گويد مسايل مبهمى را كه براى شما پيش مى‌آيد، بر آنچه شبيه آن است و در قرآن نازل شده، عرضه بداريد، تا بتوانيد حق را از باطل كشف كنيد و اين كه عثمان به قتل رسيده و شما سعى داريد با متّهم ساختن اين و آن، بهره‌بردارى سياسى كنيد- در حالى كه خودتان سكوت كرديد و او را در برابر معترضين رها ساختيد- اين كارى است كه قرآن مجيد در آيات مختلف آن را نفى مى‌كند، آياتى كه از بهتان و تهمت و سوءظن و اشاعه فحشا و كذب و دروغ سخن مى‌گويد، همه بر خلاف گفتار شما است.

و در جمله اخير اشاره به اين حقيقت مى‌كند كه خداوند از نيّات پليد شما آگاه است و مى‌داند هدفتان نه دفاع از عثمان است و نه اصلاح ميان مسلمين! بلكه مى‌خواهيد از هر وسيله نامشروعى براى رسيدن به مقصد خود، يعنى حكومت ناروا و ظالمانه بر مسلمين، استفاده كنيد و خداوند از نيّات شما آگاه است و كيفرتان خواهد داد.