است» كشتن «حجر بن عدى» و ياران پاك او، توهين به ابوذر و او را سوار بر شتر برهنه كردن و فرستادنش به مدينه، ناسزا گفتن به «امير مؤمنان على» عليه السّلام و «امام حسن» عليه السّلام و «ابن عباس» بر روى منابر، وليعهد قرار دادن «يزيد» شراب‌خوار و قمارباز و ... همه و همه دليل بر كفر و الحاد او است! «ابو درداء» مى‌گويد: «به معاويه گفتم از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله شنيدم هر كس از ظرف طلا و نقره بياشامد آتش جهنم درونش را فرا خواهد گرفت»، «معاويه» گفت: «أمّا أنا فلا أرى بذلك بأسا، امّا من براى آن ايرادى نمى‌بينم» «ابو درداء» پاسخ داد: عجبا! من از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نقل مى‌كنم او رأى شخص خود را اظهار مى‌كند! من ديگر در سرزمينى كه تو هستى نخواهم ماند [1].»

2- حق‌طلبان گمراه و باطل گرايان آگاه!

در سخن بالا ديديم كه امام عليه السّلام در مقايسه «خوارج» با لشكر شام و پيروان «معاويه» خوارج را بر آنها ترجيح مى‌دهد و چنين استدلال مى‌فرمايد كه: «خوارج به پندار خود، دنبال حق بودند ولى خطا كردند (و بر اثر جهل و لجاجت و تعصّب) از حق تجاوز كردند و در طرف افراط قرار گرفتند، ولى معاويه و پيروانش آگاهانه به دنبال باطل رفتند و به آن رسيدند» اين مقايسه مخصوص به عصر و زمان آن حضرت نيست، بلكه در هر زمانى اين دو گروه يافت مى‌شوند. هم اكنون گروههايى از دشمنان اسلام را مى‌شناسيم كه آگاهانه به سوى باطل مى‌روند و كمر به محو اسلام و مسلمين بسته‌اند؛ در حالى كه گروههايى هستند خواهان حقّ‌اند امّا به علل گوناگون به آن نمى‌رسند، آنها نيز در مقابل مسلمين قرار مى‌گيرند.

[1] شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 5، صفحه 130.