تلاش و كوشش كرد، او هم كه از دنيا رفت نام او هم برچيده شد، جز اينكه مى‌گويند:

«عمر چنين و عمر چنان!» ولى در مورد «ابن ابى كبشه‌ [1]» (پيامبر اسلام) همه روز پنج بار مردم فرياد مى‌كشند: «أشهد أنّ محمّدا رسول اللّه» (و پيوسته نام او را با عظمت هر چه بيشتر، زنده نگه مى‌دارند) با اين حال چه عملى از من باقى مى‌ماند و چه نام و خاطره‌اى در تاريخ از ما وجود خواهد داشت، اى بى‌پدر!، سپس افزود: «لا و اللّه إلّا دفنا دفنا، نه به خدا سوگند! هيچ راهى جز اين نيست كه اين نام (نام پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله) دفن شود و از خاطره‌ها محو گردد»! [2] (اين سخن بود كه «مغيرة بن شعبه» را كه خود مرد منحرفى بود چنان ناراحت ساخت كه نه تنها «معاويه» را تكفير نمود، بلكه او را از كافرترين مردم شمرد!).

«ابن ابى الحديد» پس از نقل اين سخن به تجزيه و تحليل درباره كارهاى «معاويه» مى‌پردازد و زندگى اشرافى و طاغوتى او را ترسيم مى‌كند و خلافكارى‌هاى او را يكى بعد از ديگرى، بر مى‌شمرد به گونه‌اى كه براى هر ناظر بى‌طرف، ترديدى در فساد «معاويه» از نظر اعتقاد و عمل، باقى نمى‌ماند و شاهد روشنى براى گفتار امام در بالاست كه مبارزه با او را در اولويّت قرار مى‌دهد.

از جمله اين كه مى‌گويد: «اعمال مخالف و آشكاراى «معاويه» از قبيل: پوشيدن حرير، استعمال ظروف طلا و نقره، جمع‌آورى غنايم براى خود، اجرا نكردن حدود و مقررّات اسلام درباره اطرافيان و كسانى كه مورد علاقه‌اش بودند، ملحق كردن «زياد» را به خود و او را برادر خود خواندن، با اينكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله فرموده بود:

«الولد للفراش و للعاهر الحجر

، فرزند به همسر ملحق مى‌شود و سهم زناكار سنگسار شدن‌

[1] «علّامه مجلسى» در «بحار الانوار» در شرح اين مطلب كه چرا «معاويه» از پيغمبر به «ابن ابى كبشه» ياد كرد مى‌گويد: «مشركان عرب پيامبر را به اين نام مى‌ناميدند و او را تشبيه به «ابن ابى كبشه» ياد كرد مى‌گويد: «مشركان عرب پيامبر ار به اين نام مى‌ناميدند و او را تشبيه به «ابن ابى كبشه» كه مردى از طائفه «خزاعه» بود و با طائفه «قريش» در مسأله بت‌پرستى مخالف بود مى‌نمودند.» (بحار الانوار، جلد 18، صفحه 213.)

[2] شرح نهج البلاغه ابن ابى‌الحديد، جلد 5، صفحه 129.