منظور از «بناء» در اينجا يا دين و آيين و مذهب اوست كه تقاضا شده بر تمام اديان جهان پيشى گيرد و يا مقام والاى آن حضرت است، كه بر همه تقدّم جويد.

در پنجمين و ششمين تقاضا از خداوند، عرضه مى‌دارد: «خداوندا! نور او را (در سراسر جهان) كامل گردان! و پاداش رسالتش را پذيرش شهادت (و شفاعت در حقّ امّت) و قبول گفتار او قرار ده! (چرا كه او) داراى منطق عادلانه و سخنان جدا كننده حقّ از باطل بود» و أتمم له نوره، و اجزه من ابتعاثك له مقبول الشّهادة، و مرضيّ المقالة، ذا منطق عدل، و خطبة فصل‌.

جالب اين كه جزاى رسالت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در اين عبارت شفاعت امّت شمرده شده، چيزى كه بركتش به ديگران باز مى‌گردد و اين نهايت كرامت و لطف آن حضرت است و در ضمن به اين نكته نيز اشاره شده كه شفاعت و گواهى آن حضرت، بى‌حساب نيست، او همواره گفتارش عادلانه و سخنانش جدا كننده حق از باطل بود، اگر درباره شخص، يا قومى شفاعت كند لياقت و شايستگى شفاعت را در آنها يافته است و اين ناظر به همان چيزى است كه در مباحث شفاعت گفته‌ايم كه شفاعت هم، بى‌حساب نيست، بلكه لياقتى لازم دارد و به تعبير ديگر: بايد رابطه معنوى ميان شفاعت كننده و شفاعت شونده باشد و آنها كه تمام پيوندهاى خود را بريده‌اند، لايق شفاعت نيستند و اين همان مقام محمودى است كه در قرآن مجيد به آن اشاره شده، مى‌فرمايد: «وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى‌ أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً»؛ پاسى از شب را از خواب برخيز و قرآن (و نماز) بخوان اين يك وظيفه اضافى براى توست تا پروردگارت تو را به مقام محمود برساند» [1].

در آخرين بخش از خطبه، امام دعايى براى خود و دوستانش مى‌كند و در عبارت كوتاه، برترين نعمت‌هاى الهى را تقاضا مى‌نمايد، عرض مى‌كند: «خداوندا! ميان ما و آن پيامبر بزرگ صلّى اللّه عليه و آله در جايى كه زندگانيش خوش و نعمتش جاويدان و آرزوهايش‌

[1] سوره اسراء، آيه 79.