جانشين خود معرفى كند و ديگران را به پيروى از او دعوت نمايد، تا آنجا كه سران شرك از روى تمسخر به ابوطالب بگويند: «تو بايد پيرو فرزندت باشى.» بدون شك، سن بلوغ شرط پذيرفتن اسلام نيست، هر نوجوانى كه عقل و تميز كافى داشته باشد و اسلام را بپذيرد- به فرض كه پدرش هم مسلمان نباشد- از او جدا مى‌شود و در زمره مسلمين قرار مى‌گيرد.

ثالثا: از قرآن مجيد استفاده مى‌شود كه حتّى بلوغ شرط نبوّت نيست و برخى از پيامبران در طفوليّت به اين مقام رسيدند، چنانچه درباره حضرت يحيى عليه السّلام مى‌فرمايد: «وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا»، ما فرمان نبوّت را در طفوليّت به او داديم». [1] و در داستان عيسى عليه السّلام نيز آمده است كه به هنگام كودكى با صراحت گفت: «إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيًّا»، من بنده خدا هستم، كتاب آسمانى به من بخشيده و مرا پيامبر قرار داده است». [2] فراتر از همه اينها، همان است كه پيامبر، اسلام على عليه السّلام را پذيرفت. حتّى در داستان «يوم الدّار» او را به عنوان برادر و وصى و وزير و جانشين خويش معرّفى فرمود.

به هر حال، رواياتى كه مى‌گويد على عليه السّلام نخستين كسى بود كه دعوت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را پذيرفت، فضيلتى بى‌مانند براى آن حضرت در بردارد، كه هيچكس در آن با او برابرى ندارد، و به همين دليل، او شايسته‌ترين فرد امّت، براى جانشينى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله بوده است.

[1] سوره مريم، آيه 12.

[2] سوره مريم، آيه 30.