دستور روشنى درباره مبارزه مسلّحانه با آنان بعد از خودش بيان مى‌فرمايد و مى‌گويد: «بعد از من با خوارج نبرد نكنيد (و لبه تيز حملات خود را متوجّه حكومت ظالمانه و ويرانگر بنى اميّه كنيد!)» (لا تقاتلوا الخوارج بعدي) با توجّه به اينكه بخش قابل ملاحظه‌اى از زندگى امام عليه السّلام در مبارزه با آنان گذشت، مخصوصا در نهروان ضربات بسيار قاطع و كوبنده‌اى بر پايه‌هاى آنان وارد ساخت، و دشمنان سرسخت امام عليه السّلام را خوارج تشكيل مى‌دادند، و مى‌دانيم كه شهادت امام عليه السّلام به دست همانها صورت گرفت، با اين همه دستور ترك مبارزه با آنان، سؤال برانگيز است از اينرو امام عليه السّلام در ادامه اين سخن به ذكر دليل روشنى پرداخته و مى‌فرمايد: «زيرا كسى كه در جستجوى حق بوده و خطا كرده، همانند آن كس كه طالب باطل بوده و آن را به دست آورده است نمى‌باشد»! (فليس من طلب الحقّ فأخطأه كمن طلب الباطل فأدركه) همان گونه كه مرحوم «سيّد رضى» با جمله: «يعني معاوية و أصحابه» اشاره كرده است، منظور امام عليه السّلام معاويه و ياران او است. به اين ترتيب به اصحابش توصيه مى‌كند به جاى اينكه در دو جبهه مبارزه كنند، مبارزه خود را منحصرا متوجّه غاصبان بنى اميّه و غارتگران شام سازند.

بى‌شك ياران امام عليه السّلام بعد از او مانند آن حضرت نبودند، و توان مبارزه در دو جبهه را نداشتند، و امام عليه السّلام با اين دستور حساب شده، به آنها توصيه مى‌كند كه نيروى خود را پخش نكنند و در آن واحد با دو دشمن وارد مبارزه نشوند، به ويژه آنكه «خوارج» با حكومت شام، سخت مخالف بودند و ممكن بود در يك جبهه همراه مؤمنان راستين، با شاميان وارد جنگ شوند، از همه اينها گذشته «خوارج» در مركز حكومت «امير مؤمنان عليه السّلام» قرار داشتند و به آسانى مى‌توانستند مركز را ناامن كنند. مجموعه اين جهات سه گانه سبب شد كه امام عليه السّلام اين دستور حساب شده را نسبت به دوران بعد از خودش، به يارانش بدهد.