اضافه بر اين، «معاويه» نامه‌هاى متعدّدى براى هوادارانش در «مصر» فرستاد و آنها را به حمايت از «عمرو عاص» و مبارزه با «محمّد بن ابى‌بكر» تشويق كرد و دشمنان را نيز به سختى تهديد نمود.

«محمّد بن ابى‌بكر» جريان را براى امام عليه السّلام نوشت و از حضرتش كمك خواست و از طرفى مردم «مصر» را به جنگ با «عمرو بن عاص» فرا خواند و چهار هزار مرد جنگى را آماده پيكار كرد. دو هزار نفر آنها را به استقبال «عمرو عاص» فرستاد و خودش با دو هزار نفر ديگر در «مصر» باقى ماند. آنها كه به مقابله با «عمرو عاص» رفتند با آنان درگير شده و ضربات سنگينى بر آنان وارد كردند، ولى سرانجام مغلوب شده و فرمانده آنها كشته شد. اين امر در اطرافيان «محمّد بن ابى‌بكر» اثر گذارد و گروهى فرار كردند و متفرّق شدند و «محمّد بن ابى بكر» چون خود را تنها با ياران اندكى ديد، عقب‌نشينى كرد و مخفى شد. «عمرو عاص»، «معاوية بن حديج» را به تعقيب او فرستاد، تا آن كه بر او دست يافت و به طرز بسيار قساوت‌مندانه‌اى او را شهيد كرد، سرش را از تن جدا كرد و جسدش را در شكم چهارپاى مرده‌اى گذاشته، به آتش كشيد! خبر شهادت «محمّد بن ابى بكر» به على عليه السّلام رسيد، آن حضرت به قدرى متأثّر شد كه آثار حزن و اندوه در چهره مباركش نمايان گشت و اين سخن را درباره او بيان فرمود. [1]

[1]. مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 61.