در ابتدا براى اين كه كار را به نفع خود تمام كنند، حضور يافتند، سپس چند نفر از مهاجرين كه رقيب آنها در امر خلافت بودند، حاضر شدند و با مهارت خاصّى پايه خلافت ابوبكر را نهادند.

2- اگر بنا بود يك شوراى منتخب مردم و يا شبه منتخب، بر كار خلافت نظارت كنند، حدّاقل مى‌بايست از همه قبايل انصار، در مدينه و از همه مهاجران، نماينده‌اى در آنجا حضور يابد، در حالى كه هرگز چنين نبود، «بنى هاشم» كه نزديك‌ترين و آشناترين افراد به مكتب پيامبر بودند، مطلقا در آنجا حضور نداشتند، بنابراين، هيچ گونه مشروعيّتى براى گردهمايى سقيفه نمى‌توان قائل شد: نه مشروعيت دينى و نه مشروعيت نظام‌هاى معمول سياسى دنيا.

3- از ماجراى «سقيفه» به خوبى استفاده مى‌شود كه معيار، انتخاب اصلح نبود بلكه گويى مى‌خواهند ميراثى را تقسيم كنند، هر كدام مدّعى بودند سهم ما در اين ميراث بيشتر است. به يقين كسانى كه با چنين نگرشى به مسأله خلافت مى‌نگرند هرگز نمى‌توانند آنچه را به حال مسلمانان اصلح است، برگزينند.

4- در «سقيفه» مطلقا سخنى از وصاياى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در امر خلافت به ميان نيامد با اينكه همه مى‌دانستند پيامبر صلّى اللّه عليه و آله طبق روايت معروف، فرموده بود:

«إنّي تارك فيكم الثّقلين: كتاب اللّه و عترتي، ما إن تمسّكتم بهما لن تضلّوا بعدي أبدا

، من دو چيز گرانمايه را در ميان شما به يادگار مى‌گذارم كه اگر به آنها چنگ زنيد هرگز گمراه نخواهيد شد: كتاب خدا و خاندانم را» آيا اين حديث شريف كه در اكثر منابع اهل سنّت و شيعه نقل شده و جزء روايات‌