باز داشته و در مقابل، آنان دست‌هاى بسيارى از كمك كردن به او، باز مى‌دارند، «و من يقبض يده عن عشيرته، فإنّما تقبض منه عنهم يد واحدة و تقبض منهم عنه أيد كثيرة».

هيچ عاقلى، دست به چنين كارى نمى‌زند و حاضر نمى‌شود كه سود بزرگى را از خود، به خاطر از دست دادن منافع كوچكى، دور كند.

حضرت در سومين و آخرين تعبير به نكته ديگرى اشاره كرده، مى‌فرمايد:

آن كس كه نسبت به بستگانش متواضع و نرمخو و پر محبّت باشد، دوستى آنان را براى خود هميشگى خواهد ساخت، (و من تلن حاشيته يستدم من قومه المودّة).

بسيار ديده‌ايم كه از ميان يك فاميل يا قبيله، فرد يا افرادى، متمكّن مى‌شوند و به خاطر تكبّر و بخل، از همه بستگان خود فاصله مى‌گيرند و دوستان ديروزشان، مبدّل به دشمنان امروز مى‌شوند، در حالى كه اگر به شكرانه دين نعمت‌ها، فروتنى و سخاوت را در برنامه خود قرار مى‌دادند، نه تنها از محبت‌شان كاسته نمى‌شد، بلكه فزونى مى‌يافت.

اين موضوع، قابل توجّه است كه تعبير به «حاشيه» در جمله بالا، تاب دو معنا را دارد: نخست اين كه اشاره به صفات و روحيات خود انسان باشد- كه در تفسير بالا آمد- و ديگر اين كه اشاره به اطرافيان و كارگزاران بوده باشد. بنا بر اين، تفسير مفهوم جمله، چنين مى‌شود كه كسى كه اطرافيان او، نسبت به مردم، خوش برخورد و متواضع و پر محبّت‌اند، دوستى اقوام دور و نزديكش را، همواره، به او جلب مى‌كنند.

بسيار ديده‌ايم كسانى، خودشان، آدم‌هاى خوبى هستند، ولى بر اثر خشونت اطرافيان و سوء برخوردشان با مردم، همه، از اطرافشان پراكنده شده‌اند.