نخست مى‌فرمايد:

«آگاه باشيد! هيچ يك از شما، نبايد از بستگان نيازمند خود رويگردان شود و از آنان، چيزى را دريغ دارد، كه نگه داشتنش مايه فزونى نيست و از بين رفتنش كمبودى براى او نمى‌آورد»، ألا لا يعدلنّ أحدكم عن القرابة يرى بها الخصاصة [1] أن يسدّها بالّذي لا يزيده إن أمسكه و لا ينقصه إن أهلكه.

اين تعبير، ممكن است كه اشاره به يكى از اين دو معنا باشد: يا اشاره به جنبه معنوى اين كار باشد كه محروم ساختن بستگان از امكاناتى كه در اختيار دارد، بركت را از مال و زندگى انسان بر مى‌چيند و مايه فزونى مال و ثروت او نمى‌شود و بر عكس، كمك كردن به آنان، بركات الهى را به دنبال دارد و نقيصه ظاهرى، به زودى، به لطف پروردگار، جبران مى‌شود.

و يا اشاره به جنبه ظاهرى و مادّى اين كار است، چرا كه مشكلات بستگان و خويشاوندان، به هر حال، به انسان منتقل مى‌شود و فكر او را آزار مى‌دهد و روح او را به خود مشغول مى‌دارد و آبرو و حيثيت او را به خطر مى‌اندازد و در مجموع، مشكلات زندگيش را بيشتر مى‌كند، پس چه بهتر كه به يارى آنها بشتابد كه هم ثواب آخرت و هم بركات دنيوى و ذكر خير و آبرو و شخصيت و آرامش خاطر براى خود كسب كند.

در حديث آمده است كه على عليه السّلام فرمود: «البركة في مال من آتى الزّكاة و واسى المؤمنين و وصل الأقربين، بركت، در مال كسى است كه زكات بدهد و با مؤمنان، مواسات كند و نسبت به نزديكان، صله رحم به جا آورد» [2].

حضرت، در بيان دوم مى‌فرمايد كه: چرا انسان، از كمك كردن به عشيره و بستگانش، چشم بپوشد، در حالى كه زيان و خسران بزرگى دامن او را مى‌گيرد؟! آن كس كه دست دهنده خويش را از بستگانش، باز دارد تنها، يك دست را از آنها

[1] «خصاصه»، به گفته مقائيس اللغة، در اصل به معناى شكاف و ثلمه است و به همين مناسبت، به معناى فقر و بى‌نوايى و نيازمندى و اختلال حال، به كار مى‌رود، زيرا، اين امور، در واقع شكافى در زندگى انسان ايجاد مى‌كند.

[2] بحار الانوار، جلد 74، صفحه 413.