بخش اول‌

فتداكّوا عليّ تداكّ الإبل الهيم يوم وردها و قد أرسلها راعيها، و خلعت مثانيها، حتّى ظننت أنّهم قاتليّ أو بعضهم قاتل بعض لديّ. و قد قلّبت هذا الأمر بطنه و ظهره حتّى منعني النّوم، فما وجدتني يسعني إلّا قتالهم أو الجحود بما جاء به محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فكانت معالجة القتال أهون عليّ من معالجة العقاب و موتات الدّنيا أهون عليّ من موتات الآخرة.

ترجمه‌

«مردم (هنگام بيعت يا هنگام اصرار بر شروع جنگ صفّين) همچون شتران تشنه كامى كه به آب برسند و ساربان آنها را رها كند و پاى بند و عقال از آنها بر گيرد، بر من هجوم آورند، تا آنجا كه من گمان كردم مرا بر اثر فشار خواهند كشت! يا بعضى به وسيله بعضى ديگر در برابر من از ميان خواهند رفت! من در باره اين موضوع (جنگ با شاميان يا دشمنان ديگر در آغاز خلافت) بررسى كافى كرده‌ام و آن را كاملا زير و رو نموده، تمام جهاتش را سنجيده‌ام، به گونه‌اى كه خواب را از چشمم ربود! سرانجام به اين نتيجه رسيدم كه چاره‌اى جز اين نيست كه يكى از دو راه را برگزينم يا (با كسانى كه در برابر حق قيام كرده‌اند) به نبرد برخيزم، و يا آنچه را محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم آورده است انكار كنم، ديدم تن دادن به جنگ (و مرارت دنيا) از تن دادن به كيفر پروردگار در قيامت آسانتر است، و از دست رفتن دنيا در برابر از دست دادن آخرت برايم سهل‌تر است. (به همين دليل اوّلى را برگزيدم)».