ذكر خيرى) قرار ده‌ [1].

خداوند در جايى ديگر، بعد از اشاره به گروهى از پيامبران الهى، مى‌فرمايد:

«وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِيًّا»، ما، براى آنها، نام نيك و مقام برجسته (در ميان همه امّت‌ها) قرار داديم. [2] لسان، در اين گونه موارد، به معناى يادى است كه از انسان مى‌شود و هنگامى كه آن را به «صدق» اضافه كنيم، معناى نام نيك و ذكر خير و خاطره خوب در ميان مردم را مى‌دهد.

بى‌شك، اين، يك مسأله تشريفاتى و ساده نيست و آثار زيادى براى فرد و جامعه دارد: نخست اين كه افتخارى است ماندگار، در حالى كه اموال و ثروت‌هاى مادّى، در همان نسل نخست، تقسيم مى‌شود و در حقيقت، از ميان مى‌رود.

ديگر اين كه ذكر خير و ياد نيك، در مورد انبيا و اولياء اللّه، سبب فرستادن درود، و در افراد عادى، موجب طلب آمرزش بندگان خدا مى‌شود و بى شك، همه اينها اثر عميق معنوى دارد.

سوم اين كه موجب مى‌شود كه مردم، از آنها تأثير نيكو بگيرند و به آنان، اقتدا كنند و ارزش‌ها، در جامعه، زنده شود و ضدّ ارزش‌ها، در جامعه، بميرد و به مقتضاى روايت معروف «من سنّ سنّة حسنة كان له مثل أجر من عمل بها [3]، هر كس، سنّت حسنه‌اى از خود بگذارد همانند ثواب و پاداش كسانى كه به آن عمل مى‌كنند، براى او ثبت مى‌شود.» چهارم اين كه براى بازماندگان، نسل اندر نسل، مايه آبرو و حيثيت و شخصيّت است و بسيارى از افراد عادى را مى‌شناسيم كه بسبب ارتباطشان با شخصيت‌هايى كه همه جا ذكر خير آنها بر زبان‌ها است، آبرو و حيثيت كسب كرده‌اند.

[1] سوره شعرا، آيه 84.

[2] سوره مريم، آيه 50.

[3] اين مضمون در روايات بسيارى نقل شده است، براى آگاهى از آن، به باب 16 از ابواب امر به معروف و نهى از منكر، از كتاب وسائل الشيعة، جلد 11، مراجعه شود.